Kilka uwag na temat postanowień Synodu w Pawii z roku 1022

Synod w Pawii z roku 1022 należy do wczesnych inicjatyw reformy Kościoła podejmowanych w XI wieku. Jego postanowienia były prawnym wyrazem współpracy dwóch uniwersalnych władz łacińskiej Christianitas: cesarstwa i papiestwa. Odzwierciedlały "gelazjańską" wizję organizacji społeczeństwa, ustroju i prawa. "Reaktywne" pawijskie prawo papiesko-cesarskie miało ograniczony przedmiot, bowiem zajmowało celibatem i niedozwoloną alienacją majątku kościelnego na rzecz potomstwa duchownych. Jednak przepisy z roku 1022 nie doczekały się, o ile wiemy, bezpośredniej recepcji czy wykorzystania przez biskupów lub sędziów królewskich. Przyczyną tego był brak odpowiednich procedur promulgacji i egzekucji prawa.

The resolution of the council of 1022 represents an early, however not isolated, attempt of Church reform in the 11th century. Its provisions, albeit quite vague and not (at least directly) implemented in Italy, are a legal expression of cooperation of two universal powers of Latin medieval world: the empire and the papacy. This corresponds with "Gelasian" model of social and political order. Regulation had reactive character and the scope of it was limited, as it addressed celibacy and illicit alienations of ecclesiastical property in order to endow the offspring of clerics. Still, the synodal statute was not received as a binding law and we have no traces of its use by bishops or secular judges. Lack of proper measures of promulgation and enforcement of law were essential here.