Wizerunek człowieka stał się przedmiotem zainteresowania prawników i ustawodawców pod koniec XIX w. W Stanach Zjednoczonych zakaz rozpowszechniania wizerunku człowieka jest jedną z płaszczyzn ochrony jego prywatności (right to privacy). W Niemczech zaś wizerunek jest chroniony jako osobne dobro osobiste, niezależne od innych (cześć, kult pamięci osoby zmarłej). W prawie polskim prawo do wizerunku pojawiło się już w ustawie o prawie autorskim z 1926 r. Obecnie wizerunek jest chroniony zarówno przez kodeks cywilny (art. 23 w zw. z 24 k.c.), jak i przez prawo autorskie (art. 81 pr.aut.). W doktrynie nie występuje jedna powszechnie aprobowana definicja pojęcia "wizerunek", jest ono przedmiotem sporów. Na uwagę zasługuje propozycja wyróżnienia pięciu osobnych pojęć, a mianowicie: podobizny, wizerunku, portretu, materialnego egzemplarza i "persony". Zagadnieniem kontrowersyjnym jest również to, czy wizerunek, o którym mowa w art. 23 k.c., należy definiować tak samo, jak na gruncie art. 81 pr.aut. Wizerunek, w przeciwieństwie do innych dóbr osobistych, charakteryzuje się dużą zmiennością (w zależności od wieku, charakteryzacji, pozy osoby przedstawionej). Dla uzyskania ochrony przed sądem konieczne jest, aby osoba przedstawiona była rozpoznawalna na wizerunku. Sporne jest jednak, jak szeroki musi być krąg osób niezbędny dla przyjęcia tej rozpoznawalności, jak i zakres elementów, cech koniecznych dla identyfikacji. Z pojęciem wizerunku związany są też takie zagadnienia, jak relacja, w jakiej pozostaje on do maski artystycznej (artystycznego wykonania) czy karykatury. Na uwagę zasługują również nowe propozycje takie jak: wizerunek piśmienniczy, czy audialny (dźwiękowy), co do których postulowane jest stosowanie art. 81 pr.aut. per analogiam. Obok wizerunku osoby fizycznej, w doktrynie prawniczej innych państw występuje także pojęcie wizerunku osoby prawnej, co jednak nie znalazło uznania w nauce polskiej. Analiza praktyki orzeczniczej wskazuje na to, iż doszło do zjawiska komercjalizacji wizerunku.