W wyroku z 18 kwietnia 2008 r., sygn. akt II CSK 636/2007, Sąd Najwyższy kolejny już raz opowiedział się za poddaniem spraw o zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę spowodowaną naruszeniem dobra osobistego właściwości sądów rejonowych, o ile tylko wysokość żądanego zadośćuczynienia nie przekracza kwoty 75 000 zł (art. 17 pkt 4 k.p.c). Stanowisko to Sąd Najwyższy uzasadnił poprzez przywołanie uchwały Sądu Najwyższego w składzie 7 sędziów - Izby Cywilnej i Administracyjnej z 26 czerwca 1985 r., sygn. akt III CZP 27/85, w pełni podzielając zawartą w jej uzasadnieniu argumentację. Stanowisko takie nie zasługuje na aprobatę, gdyż trafność argumentacji zawartej w uchwale Sądu Najwyższego z 1985 r. budziła wiele wątpliwości już w chwili jej podejmowania, natomiast aktualnie, wskutek zmiany stanu prawnego, dodatkowo uległa częściowej dezaktualizacji. Wobec tego należy krytycznie ocenić brak jakiejkolwiek refleksji nad prawidłowością przyjętego poglądu.

In its judgment of 18 April 2008, case number: II CSK 636/2007, the Supreme Court has once again stated, that cases in which the complainants demand cash compensation for the damage caused by infringement of their personal interests should be heard by district courts, as long as the sum of the claimed compensation does not exceed 75 000 zł (Article 17 paragraph 4 of the Code of Civil Procedure). The Supreme Court justified its ruling by invocation of the Resolution of Seven Judges of the Supreme Court of 26 June 1985, case number: III CZP 27/85, followed by a statement that motivation contained in the Resolution remains valid. This position does not deserve approval, because the correctness of the arguments contained in the Resolution of the Supreme Court of 1985 aroused many doubts already at the time of its making, and currently, as a result of changes in law, has additionally become partially obsolete. Therefore, the lack of any reflection on the correctness of the hitherto view and the failure to attempt to verify it must be assessed critically.