Artykuł dotyczy problemu stosowania w praktyce zasady aut dedere aut iudicare wyrażonej między innymi w Konwencja o zwalczaniu terrorystycznych ataków bombowych1. W pierwszej kolejności omówiono wątek historyczny przyjęcia Konwencji, jej zakres przedmiotowy i przyjęty sposób ustalenia jurysdykcji w sprawach przestępstw konwencyjnych. Głównym problemem, który wiąże się ze stosowaniem zasady w praktyce jest brak wyraźnego stanowiska dotyczącego sytuacji, kiedy Państwo-Strona odmawia dokonania ekstradycji, a jednocześnie nie wypełnia obowiązku ścigania. Istnieją wątpliwości, czy brak przedstawienia sprawy właściwym organom dla celów ścigania sądowego rodzi w takim wypadku obowiązek dokonania ekstradycji. Analizie poddano wykładnię zasady aut dedere aut iudicare w orzecznictwie Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i w decyzji Komitetu Przeciwko Torturom (Committee Against Torture) w sprawie Guengueng v. Senegal, odnoszącej się do interpretacji tejże zasady w prawie międzynarodowym.

The article presents the problem of practical application of aut dedere aut iudicare in the Convention for the Suppression of Terrorist Bombings. The text explains the historical context of the adoption of the Convention, the scope of the Convention and jurisdiction in matters arising from the Convention. The main problem that is related with the application of the principle in practice is the lack of a convincing position on the situation when a State Party refuses to extradite, while not fulfilling the obligation to prosecute. There are doubts whether the lack of submission to the competent authorities for the purpose of prosecution arises the obligation to extradite. The interpretation of the principle of aut dedere aut iudicare in a case law of the International Court of Justice was analysed, as well as the decision of the Committee Against Torture on Guengueng v. Senegal relating to the rule's interpretation in international law.