Artykuł niniejszy omawia historyczny rozwój parol evidence rule (czyli reguły prawa materialnego zakazującej sądom dopuszczania na okoliczność treści bądź wykładni dokumentu extrinsic evidence, czyli dowodów innych niż sam dokument) w angielskim common law od czasów prawa anglo-normańskiego aż do uchwalenia w 1677 r. Statute of Frauds. Wczesne prawo angielskie charakteryzowała ogólna dopuszczalność takich dowodów. Dokumenty pisemne nie cieszyły się zaufaniem niepiśmiennej społeczności, uważano także, że sama czynność prawna dochodzi do skutku poza dokumentem. Dokument mógł więc mieć w najlepszym razie znaczenie jedynie dowodowe. Potrzeby praktyki handlowej i malejącyanalfabetyzm umożliwiły pojawienie się przekonania, że istota czynności prawnej zawartej w formie pisemnej jest związana ściśle i zależna od samego dokumentu. Przekonanie owo, wraz z brakiem zaufania i niechęcią sędziów do przysięgłych, jako skorych do wydawania rozstrzygnięć sprzecznych z treścią dokumentów, doprowadziły sędziów do wysnucia parol evidence rule. Zasada ta swój najszerszy zakres przyjęła z chwilą uchwalenia Statute of Frauds. Wprowadzony wówczas wymóg dokonywania szerokich kategorii czynności prawnych w formie pisemnej pod rygorem nieważności był przez angielskich prawników postrzegany jako potwierdzenie parol evidence rule na gruncie ustawowym.

The article discusses the historical development of the parol evidence rule in the English common law from the Anglo-Norman law to the enactment of the Statute of Frauds in 1677. A feature of early English law was the general admissibility of extrinsic evidence contradicting, supplementing or varying the contents of a document. Documents were generally distrusted by a mostly illiterate populace, and there was a common belief that a legal act essentially happened beyond the writing - thus making the writing only, at best, evidential. The needs of commercial practice and the shifting beliefs of a growingly literate society led, in the fifteenth and sixteenth century, to a general conviction that writing encompassed the very essence of a transaction and that a transaction, if written in a document, essentially consisted of the document. This, together with a distrust for juries that were prone to rendering judgements as contradictory to the contents of a document, influenced English judges to form a principle of inadmissibility of extrinsic evidence - the parol evidence rule. Subsequently, the enactment of the Statute of Frauds that required certain transactions to be done in writing was commonly interpreted by English lawyers as statutory acknowledgement and confirmation of the parol evidence rule.