Bibliogr. s. 93-95

Artykuł przedstawia syntetyczne ujęcie kilku pozornie różnych zjawisk z języków japońskiego, serbsko-chorwackiego, niemieckiego i holenderskiego. W ich wyniku składnik atoniczny zostaje uniezależniony od składnika ortotonicznego, z którym w innych warunkach tworzy zestrój akcentowy. Autor proponuje nową typologię języków, w których możliwość takiej separacji składnika atonicznego warunkuje jego sąsiedztwo z granicą prozodyczną. Podstawą klasyfikacji jest siła granicy prozodycznej umożliwiającej separację, a języki dzielą się na te, w których jest ona możliwa w sąsiedztwie granicy frazy wypowiedzenia (║), te, w których jej warunkiem jest sąsiedztwo z granicą frazy intonacyjnej (#) oraz te, które dopuszczają separację w sąsiedztwie dowolnej z tych dwóch granic. Ponadto pozycja odseparowanego składnika atonicznego względem granicy prozodycznej odzwierciedla jego zwyczajową pozycję względem składnika ortotonicznego. Przedrostki i proklityki tworzą zestrój akcentowy z następującym po nich składnikiem, a ich uniezależnienie jest możliwe tylko przed granicą prozodyczną. Z kolei w przypadku enklityk i przyrostków, które tworzą zestrój akcentowy z występującym przed nim składnikiem ortotonicznym, separacja jest możliwa wtedy, gdy granica prozodyczna je poprzedza.

The paper presents a unified account of a number of superficially very different cases from Japanese, Serbo-Croatian, German, and Dutch where a phonologically weak element is stranded without a host. It proposes a new typology regarding when a phonologically weak element can be stranded where adjacency to a prosodic boundary is necessary for such stranding, with parametrization regarding the strength of the prosodic boundary: it can be an utterance boundary (║) or an intonational-phrase boundary (#), or either║or # (in the last case, both boundaries can license the stranding). Furthermore, the difference in the direction of adjacency to the prosodic boundary mirrors the difference in the adjacency to the host: if the relevant element is a prefix/proclitic, both the host and the prosodic boundary follow it, if it is an enclitic/suffix, they both precede it.