Comment on the judgement of 7 judges of the Polish Supreme Court of 31 May 2017, I KZP 4/17

Pomimo ugruntowanej pozycji prawa łaski w polskim porządku prawnym, ze względu na lakoniczną treści unormowań w tym zakresie, prerogatywa ta wzbudza liczne kontrowersje. Główną, choć niejedyną, osią sporu jest moment, w którym głowa państwa może zastosować prawo łaski. W celu rozstrzygnięcia tego problemu Sąd Najwyższy podjął uchwałę, która wskazuje, iż prawo łaski może być przez głowę państwa zastosowane tylko w stosunku do osób skazanych prawomocnym wyrokiem sądu. Drugim elementem dylematu, przed którym stanął Sąd Najwyższy, jest zagadnienie, czy w przypadku stwierdzenia, iż prawo łaski może być zastosowane tylko w stosunku do osób skazanych wyrokiem prawomocnym, ułaskawienie osób skazanych wyrokiem nieprawomocnym wywołuje skutki procesowe. Uchwała ta, ze względu na meritum rozstrzygnięcia, zasługuje na krytykę, jednakowo część wskazanych przez Sąd Najwyższy argumentów zasługuje na aprobatę.

Although pardon in the Polish legal system has a well-established position, the brevity of legal regulation in this aspect cause many disputes. The major, but not the only one, axis of dispute is the moment, when the President can grant a pardon. To solve this dispute, the Polish Supreme Court undertook the resolution that states the President can grant pardon only to people sentenced by unappealable judgements. The second dispute was to decide whether the act of pardon is valid if it was taken before an unappealable judgement. The main decision of the Polish Supreme Court in this resolution must be criticised, although we can point at some important and acceptable arguments raised in this resolution.