Identity of people diagnosed with bipolar disorder

Cel: Celem badania była eksploracja treści doświadczeń związanych z tożsamością u osób z diagnozą zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Metoda: przeprowadzono sześć wywiadów częściowo ustrukturyzowanych z osobami po 30. r.ż. Ich transkrypcje poddano interpretatywnej analizie fenomenologicznej (IPA). Wyniki: wypowiedzi uczestników badania ukazały złożony obraz ich zmagań z tożsamością w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. Na znaczącą część tego obrazu składały się postawy wobec diagnozy i leczenia. Połowa badanych sygnalizowała sprzeciw wobec patologizacji dwubiegunowości (stanowiącej część ich tożsamości) oraz agresywnego leczenia skutkującego m.in postrzeganym obniżeniem zdolności intelektualnych - jednego z fundamentów ich tożsamości. Pozostali przyjmowali obowiązującą narrację psychiatryczną, czując się najbardziej sobą w czasie remisji i podejmując zgodne z zaleceniami lekarskimi starania o utrzymywanie się w tym stanie. Wnioski: niezależnie od rozumienia swojego zaburzenia i stosunku do leczenia żaden z badanych nie ugłaśniał kryzysu tożsamości. Uczestników badania cechowała wysoka tolerancja niepewności, przypuszczalnie będąca funkcją takich zmiennych, jak wiek (w tym zachorowania) i czas życia z zaburzeniem, rozwinięte myślenie postformalne i motywacja do poznawania siebie. Pozytywne przeformułowania oraz klarowna narracja na temat życia z zaburzeniem afektywnym dwubiegunowym umożliwiły jej akceptację. U jednych oznaczało ona zgodę na przypisaną diagnozę, u innych afirmację dwubiegunowości. Żaden z badanych nie definiował siebie poprzez rolę pacjenta. Tożsamościowym poczuciom ciągłości i spójności sprzyjało nieoddzielanie zdrowych i chorych aspektów siebie. Wyniki, poza wartością poznawczą, mogą dostarczyć klinicystom wzorców stanowiących możliwe punkty odniesienia do pomocy w procesie integracji tożsamości w przebiegu zaburzenia afektywnego dwubiegunowego tym osobom, które nie zdołały wykształcić podobnych strategii

Objectives: the objective of this research was to explore the contents of experiences associated with the identity of people diagnosed with bipolar disorder (BD). Methods: six semi-structured interviews were conducted with people over 30. Their transcripts were subject to interpretative phenomenological analysis (IPA). Results: The statements of the participants showed a complex picture of their struggles with identity in the course of BD. Attitudes towards diagnosis and treatment were a significant part of it. Half of the respondents expressed disagreement with the pathologization of bipolarity (which was part of their identity) and aggressive treatment resulting in, among others, the perceived reduction of intellectual capability which was one of the fundamental features of their identity. The remaining participants have accepted the current psychiatric narrative, being themselves mostly during remission and making efforts to stay in this state in accordance with the physician’s orders. Conclusions: Regardless of the ways of understanding BD and the attitude to treatment, none of the participants had any critical issues related to his/her identity. Participants demonstrated high tolerance of uncertainty, presumably being a function of variables such as age and duration of the disorder, welldeveloped postformal thinking, and motivation to learn about themselves. Positive reformulations and a clear narrative about life with BD made its acceptance possible. In some of them, this meant approval of the received diagnosis, in others, it was the affirmation of bipolarity. None of the participants defined themselves through the role of the patient. Identity-related senses of continuity and cohesion were favored by not separating the healthy and ill aspects of oneself.