Bibliogr. s. 245-247

Przedmiotem niniejszej części artykułu jest ocena hipotezy, według której we wszystkich językach spółgłoski sonorne oraz samogłoski nie mają specyfikacji fonologicznej ze względu na dźwięczność. Jest to główne założenie przyjęte w pracy Cyrana (2014), dla którego autor nie podaje jednak żadnego uzasadnienia i które nie wynika wprost z żadnej właściwości teorii elementów. Spółgłoski sonorne nie ulegają ubezdźwięcznieniu w wygłosie, a dźwięczność nigdy nie pełni funkcji dystynktywnej w samogłoskach. Przypadki, gdy dźwięczność rzekomo różnicuje fonologicznie spółgłoski sonorne, są nieliczne i powinny być traktowane z ostrożnością, gdyż nie zawsze jest oczywiste, że cechą kontrastującą jest rzeczywiście dźwięczność. Jako poligon doświadczalny posłuży więc zjawisko udźwięcznienia interwokalicznego. Założenie, że spółgłoski sonorne i samogłoski nie mogą rozprzestrzeniać cechy dźwięczności, ponieważ jej nie mają, skutkuje tym, że udźwięcznienie interwokaliczne nigdy nie jest asymilacją. Można je natomiast zinterpretować jako przypadek lenicji w pozycji słabej (interwokalicznej), w której to obstruenty ulegają delaryngalizacji (tzn. tracą element odpowiedzialny za dźwięczność), wskutek czego są podatne na udźwięcznienie fonetyczne (tj. na poziomie interpretacji). Lenicja jest zjawiskiem uzależnionym od pozycji i nie polega na przekazywaniu elementów. Niekonsekwencją jest często praktykowane przedstawianie udźwięcznienia interwokalicznego zarówno jako przykładu lenicji i rozprzestrzenienia jakiejś cechy związanej z dźwięcznością.

The current part of the article evaluates the idea that sonorants and vowels are phonologically unspecified for voicing in all languages. This is the central assumption made by Cyran (2014), which, however, remains unsubstantiated and does not follow from any property of Element Theory. Sonorants do not undergo final devoicing, and voicing is never used for distinctive purposes in vowels. Cases where it is reported to be used to contrast sonorants are rare and subject to caution since it may not always be clear that the contrastive property is really voicing. The central testing ground is then intervocalic voicing. If sonorants and vowels are unable to spread voicing because they do not have any, the prediction is that intervocalic voicing is never assimilation. Instead it is argued to be a case of lenition in weak (intervocalic) position where obstruents are delaryngealized (i.e. lose their voicing prime) and therefore subject to phonetic (or interpretational) voicing. Lenition is positional and does not involve any transmission of primes. The common practice to analyse intervocalic voicing as both lenition and the spreading of some voice-related prime is inconsistent.