Projekcja "fokusu" w ramach frazy czasownikowej i syntaktyczna integracja okolicznika z uwzględnieniem danych z języka polskiego

Bibliogr. s. 60-61

Dwa główne tematy artykułu to: projekcja "fokusu" w frazie werbalnej oraz sposób integracji okolicznika z tego typu frazą. Na początku postawionych jest kilka kwestii koncepcyjnych i empirycznych w stosunku do propozycji Hornsteina (2009) w tym zakresie. Uznaje się tam, że okoliczniki dodane są do struktury składniowej z użyciem prostej operacji "Połącz" (a nie operacji "Scal") i przez to są zawieszone "luźno" w strukturze. Jednak przy tym rozwiązaniu nie da się uniknąć niekorzystnej zasady "derywacyjnej antycypacji" (ang. look-ahead). Takie rozwiązanie jest też trudne do pogodzenia z realizacją funkcji okolicznika, którą jest modyfikacja wydarzenia wyrażonego przez czasownik. Dodatkowo, nie jest jasne dlaczego integracja w strukturze, konieczna dla przesunięcia, ma być warunkiem wystarczającym dla projekcji fokusu. Następnie przedstawiona jest klasyfikacja polskich konstrukcji z przesuniętą do przodu frazą czasownikową. Wyróżnia się tutaj dwa typy: (i) przesunięcie dla fokusu, oraz (ii) przesunięcie dla topika. Dla pierwszego typu, fraza przesunięta uzyskuje status "frazy intonacyjnej" i przez to, jak proponują Truckenbrodt (2006) i inni autorzy, jej najbardziej na prawo wysunięta akcentowana fraza uzyskuje dodatkowy akcent frazowy. Tak więc umieszczony w tej pozycji okolicznik uzyskuje dodatkowy silny akcent poprzez współdziałanie syntaksy z fonologią, a nie na skutek integracji w ramach frazy czasownikowej, jak proponuje Hornstein (2009). Taka analiza znajduje potwierdzenie w przypadkach przesunięcia frazy czasownika dla topika. Tutaj, fraza nie ma statusu frazy intonacyjnej i nie uzyskuje dodatkowego akcentu, niezależnie od formy integracji we frazie. Drugi główny temat artykułu to mechanika integracji okoliczników w frazie czasownikowej. Proponuje się dwa sposoby takiej integracji; poprzez regułę "Połącz"(opcja bardziej ekonomiczna) i poprzez "Scal". Pierwsza dostępna jest tylko wtedy, gdy nie następuje po niej żadna operacja typu "Scal", czyli przy zamknięciu faz vP i CP. Mniej ekonomiczna integracja poprzez operację typu "Scal" ma zastosowanie wówczas, gdy następuje po niej przesunięcie do przodu dla fokusu lub dla topika. W ostatniej części, pokazane jest jak derywacja fazowa determinuje promocję akcentów we frazie czasownikowej. Wykazane zostaje, że okoliczniki dołączone do najwyższego piętra struktury, tuż przed transferem do komponentu fonologicznego, nie otrzymują wystarczającej liczby znaczników akcentu dla realizacji silnego akcentu frazowego.

The two main topics of the paper are VP focus projection and the integration of adjuncts in VPs. First, a few conceptual and empirical questions are raised to Hornstein's (2009) account of VP focus projection which is based on the "pure Concatenate/dangling off" way of adding adjuncts to a VP. It is argued that an account along these lines may have to recourse to a derivational lookahead, which is a disadvantage. It is also noted that the "dangling off" solution proves problematic if adjuncts have to fulfill the function of modifying events. What is more, it is not clear why the integration in a structure, necessary for movement, should be treated as a sufficient condition for focus projection. Next, the paper offers a short taxonomy of VP-pre-posing types in Polish. They appear to fall in two major categories: (i) VP- pre-posing for focus, and (ii) VP-pre-posing for topic. It is argued that in the former type, representing Focus Fronting (FF), a pre-posed VP is a separate Intonation Phrase, in which, as predicted by Truckenbrodt (2006) and others, the rightmost accented phrase must receive a prominent phrasal stress. Thus, the VP-final main stress on adjuncts is derived from the interplay of syntax and phonology, unlike in Hornstein's (2009) account. Such a view is supported by the observed cases of VP pre-posing for topic in Polish in which the earlier distribution of stresses within a VP (derived by a Nuclear Stress Rule) is conserved after movement, and no extra phonological stress rule applies. The second major topic of the paper is the mechanics of adjunct integration in VPs. It is argued that there are two ways in which adjuncts may be added to the structure of a VP; by Concatenate (a default option) or by Merge. The former is only possible if no further instance of Merge is to follow, which is at the completion of vP and CP phases. The less economical Merge option is used when the VP-plus-adjunct undergoes further pre-posing for focus or for topic. Finally, it is shown how the phase-wise derivation may map on the procedure of stress promotion in a structure of a VP. It is argued that adjuncts concatenated to the root, prior to Spell-out, cannot receive an appropriate number of stress grids, and hence cannot carry main VP-stress.