Bibliogr. s. 198-201

W niniejszym artykule zostały przedstawione dane przemawiające za tym, że element struktury zdaniowej, tradycyjnie analizowany w języku tureckim jako rdzeń kodujący czas gramatyczny T(ense)0, jest w istocie realizacją kategorii trybu (Mood-head), w którym jest kodowana modalność epistemiczna/tryb przypuszczający. Takie ujęcie pozwala wyjaśnić pewne zjawiska towarzyszące tzw. zawieszonej afiksacji (Suspended Affixation), a także możliwe kombinacje kumulowania afiksów w tureckim, przy jednoczesnym zachowaniu hierarchii kategorii czasu, trybu i aspektu. Przedstawiona analiza umożliwia ponadto wyjaśnienie zachowania partykuł pytajnych (Q-particles), interakcji czasownika z rdzeniem negacji zdaniowej, ograniczeń zagnieżdżania składników oraz opcjonalności morfologicznych wykładników związku zgody. Z punktu widzenia teorii języka artykuł stanowi wkład w debatę nad inwentarzem projekcji funkcyjnych. Autorka wysuwa wniosek, że obecność projekcji składniowej czasu gramatycznego (TP) w strukturze zdaniowej nie jest uniwersalna, i rozważa jego szersze implikacje.

In this paper I provide evidence that the element traditionally analyzed as T0 in Turkish is, in fact, a realization of a Mood-head, which is the locus of epistemic modality/conditional. This treatment captures a set of facts surrounding the phenomenon of Suspended Affixation (SA) as well as possible combinations of affix stacking in Turkish, while maintaining the Tense-Mood-Aspect hierarchy. In addition, the analysis advanced in this paper derives the behavior of Q-particles, verbal interactions with the "sentential" negation head, restrictions on embedding, and the optionality of agreement Spellout. Theoretically, the paper contributes to the debate on the inventory of functional projections in languages: it contends that TP is not universally present and considers some broader typological implications of this claim.