Kantaty okolicznościowe należą do grupy tekstów, których badanie pozwala przybliżyć recepcję postaci upamiętnionej w poświęconym jej dziele. Znaczna frekwencja tego typu utworów na przełomie XIX i XX wieku przekonuje, że były ważnym elementem ówczesnego życia artystycznego, a może nawet przede wszystkim społeczno-obyczajowego, co wybrzmiewa w konkluzji rozważań. Artykuł przybliża muzyczną charakterystykę tego typu twórczości (przypominającej gatunkowo raczej pieśń chóralną, niż kantatę właściwą), w zbliżeniach skupionych na wybranych librettach wskazując sposób funkcjonowania tekstu, jego cechy estetyczne oraz specyfikę znaczeniową tego typu twórczości, czyniącą spory korpus kantat „ku czci” zbiorem zaskakująco spójnym.