Pytanie o obecność religii w sferze publicznej współczesnych społeczeństw liberalnej demokracji od kilku dekad stanowi ważny wątek debat filozoficznych oraz badań społecznych. Dyskusje na ten temat mają też lokalny wymiar - spory o akceptowalne miejsce i funkcje religii w polskim życiu publicznym pozostają nieodłącznym elementem politycznych oraz akademickich dyskusji na temat postkomunistycznej rzeczywistości naszego kraju. Książka przybliża zawiłości tego sporu. Autorka wykorzystuje teorię dyskursu Chantal Mouffe i Ernesta Laclaua do analizy plenarnych debat sejmowych z lat 2002–2015. Pokazuje, że sposób artykułowania znaczenia, funkcji i miejsca religii w Sejmie jest de facto przejawem hegemonicznych walk o skonstruowanie dominującej, uznawanej za oczywistość i wykluczającej inne ujęcia, wizji współczesnego polskiego państwa, narodu oraz demokracji.