Ways of communicating the mystical content in the poetry of Karol Wojtyla

Przedmiotem artykułu jest przegląd najbardziej charakterystycznych dla jego poezji sposobów uruchamiania przez Wojtyłę znaczeń mistycznych w utworach poetyckich. Szczególną uwagę chcę zwrócić na rolę obrazów przyrody w konstytuowaniu przekazu mistycznego. Obrazy przyrody oraz poszczególne elementy świata natury pełnią w utworach poetyckich Wojtyły dwojaką rolę. W pierwszej warstwie tekstu, na poziomie obrazowym, tworzą liryczną przestrzeń, ukonkretniając sytuację liryczną i miejsce akcji wiersza. W tej dosłownej płaszczyźnie znaczeń są także obrazy przyrody czynnikiem ewokującym nastrój wiersza i modelującym jego przekształcenia. Ważniejsze jednak od konkretów wyobrażeniowych wydaje się wykorzystanie elementów krajobrazu i przyrody do przekazu sensów mistycznych. "Dalekie wybrzeża ciszy" z Pieśni o Bogu ukrytym, sugerują z jednej strony wyobrażenia pejzażowe, z drugiej jednak strony odnoszą się do rzeczywistości wewnętrznej, projektując przestrzeń działania Boga i odsłaniając jego "reguły". Korpus analizowanych tekstów wyznaczą wczesne poematy Wojtyły: Pieśń o Bogu ukrytym oraz Pieśń o blasku wody, a także Tryptyk Rzymski, w którym wskazane mechanizmy komunikowania sensów mistycznych zostają ponownie zastosowane. Przedmiotem zainteresowania - w obrębie rzeczonego tematu - stanie się też rola kolorystyki oraz symboliki światła.