"Slow cinema" programowo unika psychologizmu i jawnie okazywanych emocji. Zamiast tego próbuje zbliżyć się do bohaterów poprzez szczególne określenie czasoprzestrzeni, w której się znajdują (lub lepiej: w której sami utknęli). Film Béli Tarra "Potępienie" (1988) ukazuje dosadnie, jak wielkim wyzwaniem może być dla człowieka wyjście naprzeciw własnej wolności. Z ducha egzystencjalny problem "jednostki wrzuconej w świat" wyrażony został za pomocą niezwykle sugestywnego języka kina wyswobodzonego spod władzy konwencji i schematów myślowych.

"Slow cinema" programmatically avoids psychological and emotionally exposed emotions. Instead try to approach the heroes by specyfying the time-space in which they are located (or better: in which they were stuck alone). Béli Tarra's film "Karhozat" (1988) reveals the challenge that humanity can have for its own freedom. The problem of existentialism was expressed by the extremely suggestive language of the cinema, which was liberated from the power of convention and mental schemes.