"Dając Ci dziś Staffa chcę Ci powiedzieć, że wcale nie życzę być takim jak on poetą - dlaczego. Nie lubię "dojrzałości"! Staffowi brakło młodzieńczej "nierozwagi" Słowackiego, Schillera, Rimbauda - dlatego jest wielki, ale nie nieśmiertelny - a nieśmiertelność jest dopiero poezją" - napisał 28 października 1941 roku Janusz Różewicz dedykując młodszemu bratu, Tadeuszowi, tom Wierszy wybranych Staffa. Trudno dziś wyobrazić sobie postawienie w sposób tak radykalny (i właśnie młodzieńczy) pytania o wartość poezji Staffa. Autorzy zamieszczonych w tym tomie studiów nie zastanawiają się, czy jest ona "nieśmiertelna", czy jedynie "wielka", natomiast uznają jej niekwestionowane znaczenie w literaturze XX wieku. Poeta uczestniczył w przemianach liryki polskiej przez niemal sześć dziesięcioleci, a jego głos słyszany był znacznie dłużej w utworach następców. Twórczość poetycka Leopolda Staffa zamykana nieraz w nazbyt ogólnikowe formuły, domaga się odczytania na nowo. Bez powrotu do uważnej lektury wierszy Staffa nie można zrozumieć poezji polskiej XX wieku.