Contemporary Hungarian cinema

Kino węgierskie w ostatnich latach przeżywa swój najlepszy okres od co najmniej dwóch, trzech dekad. Nie chodzi wyłącznie o oszałamiające sukcesy filmu László Nemesa Syn Szawła (Saul fia, 2015) - są one raczej wypadkową różnych procesów zachodzących obecnie w kinematografii węgierskiej. Inni twórcy są również doceniani przez krytyków i publiczność międzynarodową. Lista filmów i nagród jest długa: Koń turyński (A torinói ló, 2011) Béli Tarra - Srebrny niedźwiedź w Berlinie w 2011 roku i To tylko wiatr (Csak a szél, 2012) Benedeka Fliegaufa ta sama nagroda rok później. János Szász odbiera w 2013 Główną Nagrodę w Karlowych Warach za obraz Duży zeszyt (A nagy füzet, 2013), trzy lata później ten sam zaszczyt spotyka Szabolcsa Hajdú za film To nie są najlepsze dni mojego życia (Ernelláék Farkaséknál, 2016). Na początku tego roku wręczono Ildikó Enyedi Złotego niedźwiedzia za film Dusza i ciało (Testről és lélekről, 2017), wymieniam tylko najważniejsze festiwale, bez listy niemal wszystkich możliwych nagród dla Syna Szawła. Jednak intersujących węgierskich filmów jest dużo więcej i o nich będzie mowa.