Semantics of proper names : in defense of a descriptivism

Bibliogr. s. 318-337

Tematem pracy jest obrona deskrypcyjnej teorii odniesienia nazw własnych. Bronię szczególnej wersji deskryptywizmu, która dopuszcza obecność wyrażeń okazjonalnych teraz, obecny w deskrypcjach oraz w której wymóg wiedzy wymaganej od użytkowników języka jest osłabiony: wymagana jest znajomość deskrypcji, która wyznacza ten sam przedmiot, co deskrypcja ustalająca odniesienie nazwy, jedynie w jakimś momencie czasowym, niekoniecznie tym samym, w którym użytkownik zna nazwę. Takie osłabienie wymogu wiedzy pozwoliło odpowiedzieć na zarzuty semantyczne i epistemiczne Kripkego oraz zachować za nazwami własnymi status sztywnych desygnatorów. Przedstawiłam sposób konstruowania formalnych odpowiedników nazw własnych zgodnie z założeniami deskrypcyjnej teorii odniesienia. Desygnowanie takich odpowiedników uzależnione jest od desygnowania deskrypcji, ale mimo tej zależności odpowiedniki takie desygnują sztywno. Związane z nazwami deskrypcje wykorzystałam do rozwiązania Łamigłówki z Supermanem (zablokowanej substytucji nazw w kontekstach ekstensjonalnych). Przyjęłam hipotezę, że deskryptywna treść nazw może pełnić rolę relewantnego prawdziwościowo okolicznika, czyli wyrażać okoliczności (czas, miejsce, sposób bądź przyczynę), w których dokonuje się pewna czynność. Okoliczniki potraktowałam jako modyfikatory predykatywne i przedstawiłam ich formalną reprezentację (semantyka konstrukcji przyimkowych z jako). Możliwość modyfikowania predykatów nazywania (nazywany „N” jako działający tak-a-tak) pozwoliła z kolei wytłumaczyć, czym w języku naturalnym różnią się pseudonimy od zwykłych nazw.

The main goal of the thesis was to defend the descriptive theory of proper names taken as a theory of reference. I was defending a version of relational descriptivism with weaken knowledge requirement. To know a proper name at time t, a language user must know at a time t’ (which may be different from the time t) an identifying description which denote the same object as a reference-fixing description. Such weakening made this version of descriptivism resistant to Kripke’s objections and allowed to treat proper names as rigid designators. I proposed to represent proper names formally as semantically complex terms which designate an object rigidly via a set of special descriptions. Every description in a set contains a distinguished predicate named "N", where "N" is a sound or an inscription. This formal representation allowed me to solve The Superman Puzzle (the phenomenon of substitution failure which occurs when a change from one co-referential name to another (e.g. from Superman to Clark Kent) affects the truth-value of a sentence). I developed a hypothesis that the descriptive content of a proper name could behave as a truth-conditionally relevant adjunct and could modify a predicate (that is, could express truth-conditionally relevant circumstances of action named by the predicate (X is doing something as so-and-so)). I proposed a formal representation of modified predicates. Also I put an attention to the phenomenon that a predicate named “N” could be modified with a qualifying prepositional phrase (named “N” as so-and-so) and used this phenomenon to explain a way in which proper names differs from pseudonyms in the natural language.