Tekst jest próbą przybliżenia problemu niewyrażalności cierpienia przedstawionego w dokumentalnym filmie autobiograficznym Brakujące zdjęcie (L’Image manquante, 2013) Rithy’ego Panha. Reżyser wobec braku zdjęć zbrodni popełnionych w latach 1975-1979 przez Czerwonych Khmerów w Kambodży, uchwyconych z perspektywy ofiar, zainscenizował kadry, które mogłyby pełnić rolę zastępczych reprezentacji wizualnych. Autorka analizuje i interpretuje to, jak reżyser charakteryzuje tytułowe brakujące zdjęcie, odwołując się do rozważań Georges’a Didi-Hubermana dotyczących Zagłady, przedstawionych w klasycznej pozycji Obrazy mimo wszystko. W artykule został przedstawiony sposób wykorzystania archiwalnych propagandowych materiałów filmowych jako świadectw w historycznych, w świetle rozważań Petera Burke. Autorka posługuje się literaturą dotyczącą fotograficznego przedstawienia cierpienia w ujęciu Susan Sontag, Judith Butler i omówieniem zdjęć wojennych zaproponowanym przez André Rouillé jako kontekstem historycznym.