Przedmiotem niniejszego opracowania jest analiza strategii obecnych w dyskursie konferencji prasowych, podczas których przedstawiciele rządu zakomunikowali oficjalne zniesienie obostrzeń pandemicznych w Nowej Zelandii i Polsce. Badanie miało na celu określenie strategii legitymizacji zniesienia restrykcji oraz związanych z nimi działań, a także ustalenie sposobu, w jaki przedstawiciele władz działający w różnych socjo-politycznych kontekstach tworzyli dyskursywny obraz sprawczości i odpowiedzialności w warunkach pandemii. W analizie odwołano się do konceptualizacji legitymizacji w dyskursie politycznym (Chilton 2004) oraz wykorzystano wcześniejsze ustalenia dotyczące zaangażowania epistemicznego oraz wyrażania postaw (Marín Arrese 2011, 2015, 2021). Zbadano językowe znaczniki postawy efektywnej (obejmującej modalność deontyczną, sądy dotyczące powinności/normatywności, sądy dotyczące wolitywności/intencjonalności i dyrektywy) oraz postawy epistemicznej (w tym wykładniki modalności epistemicznej, sądy prawdziwościowe, a także znaczniki ewidencjalności odwołujące sięodnoszące się do doświadczenia/percepcji, ewidencjalności określającej stany stanów mentalnyche i ewidencjalności dotyczącej aktów komunikacji). Uwzględniono przy tym stopień wyrazistości mówiącego (explicitness vs implicitness) oraz zróżnicowanie na sądy subiektywne i intersubiektywne. Celem analizy było ponadto określenie strategii służących (de)konstruowaniu dyskursywnego obrazu sprawczości w dyskursie polityków realizujących odmienne polityki dotyczące zdrowia publicznego w Nowej Zelandii i Polsce. Badanie pokazało, że przedstawiciele polskiego rządu najczęściej używali znaczników ewidencjalności odnoszących się do doświadczenia/percepcji oraz że w ich dyskursie nieczęsto występowały elementy świadczące o dużym zaangażowaniu epistemicznym/wyrazistości mówiącego. W wypadku dyskursu premier rządu nowozelandzkiego odnotowano z kolei częste występowanie znaczników ewidencjalności określających stany mentalne i wykładniki modalności deontycznej, a także bezpośrednie zwroty do odbiorcy. Przeprowadzona analiza wykazała wskazuje na zależność między stopniem utożsamiania się mówców z głoszoną przez niego nich polityką, a stopniem zaangażowania epistemicznego i sposobami (de)konstruowania dyskursywnego obrazu sprawczości.

This paper examines the ways in which New Zealand and Polish government officials communicated the easing of COVID restrictions to the general public. The study aimed to identify legitimising strategies used to justify the lifting of restrictions and related measures in the subgenre of political press conference, and to establish how agency and responsibility were discursively constructed in the subgenre of political press conferencethe context of the pandemic in two different socio-political settings. Informed by the notions of legitimisation (Chilton 2004), speaker commitment and stance (Marín Arrese 2011, 2015, 2021), the research looked into the linguistic marking of effective stance (deonticity, assessments, attitudinals and directives) and epistemic stance (epistemic modality, truth-factual validity as well as experiential, cognitive and communicative evidentialitystance), considering both the explicitness vs implicitness of the speaker’s role and the subjectivity/intersubjectivity dimension and the explicitness/implicitness of the speaker’s role. In addition, the study considered the key discursive strategies used to (de)construct agency in the discourses of NZ and Polish policymakers seen as proponents of divergent public health policies. As the findings indicate, the Polish officials relied conveyed chiefly on experiential evidentiality stance and projected less involvement, whereas the NZ Prime Minister favoured cognitive evidentiality stance and deonticity as well as direct appeals to the audience. The analysis shows that the speaker’s (dis)identification with the respective policy finds reflection in the varying degrees of speaker commitment and the (de)construction of agency.