Badania przedstawione w tej pracy mają na celu przeanalizowanie artykulacji pacjentów z rozciętymi językami. Praca skupia się na trzech aspektach: mowie spontanicznej, mowie kontrolowanej, oraz na hipotetycznej zdolności osób z rozszczepionymi językami - artykułowania dwóch spółgłosek przedniojęzykowych równocześnie dzięki możliwości poruszania dwoma połówkami języka niezależnie. W projekcie wzięło udział dwój anonimowych uczestników, a także trzech sędziów: językoznawca, nauczyciel języka polskiego jako języka obcego, oraz logopeda. Do zbadania poprawności artykulacji uczestników w mowie spontanicznej, sporządzona została lista otwartych pytań. Do zweryfikowania poprawności artykulacji kontrolowanej, autor pracy skorzystał z testu sprawdzającego mowę i artykulację osób dorosłych, który został polecony przez znajomego logopedę. Aby zweryfikować zdolność do wymowy dwóch głosek przedniojęzykowych równocześnie, został stworzony specjalny test przez autora pracy. Przed samym badaniem uczestnicy otrzymali pary głosek, o których wymówienie byli później proszeni, aby mogli je przećwiczyć sami przez okres od tygodnia do dwóch. Uczestnicy odpowiedzieli na pytania w pierwszej części badania, zostali przebadani testem na artykulację kontrolowaną, a następnie kilkukrotnie podjęli próby wymówienia par spółgłosek. Całość badania została nagrana i przesłana do sędziów, którzy następnie niezależnie od siebie oceniali poprawność artykulacji spontanicznej i kontrolowanej. Autor pracy następnie zebrał ich opinie i porównał ze sobą. Trzecia część badania, tj. artykulacja dwóch spółgłosek przedniojęzykowych równocześnie, została sprawdzona przez autora pracy. Badania wykazały, że mowa spontaniczna u osób z rozciętym językiem była w większości zrozumiała, jednak głoski szczelinowe nie były wymawiane idealnie, podobnie jak głoska [r]. Mowa kontrolowana była znacznie lepsza. Uczestnicy zdołali także wymówić dziesięć z 38 par spółgłoskowych. Na koniec autor pracy opisał pary spółgłoskowe, które udało się uczestnikom wymówić, i zaproponował ich symbole, aby dołączyć je do wersji Międzynarodowego Alfabetu Fonetycznego rozszerzonej o dźwięki z zakresu językoznawstwa klinicznego.

The research presented in this paper aims to explore the articulation of patients with bifurcated tongues. It focuses on three aspects: spontaneous articulation, controlled articulation, and the hypothesized ability of people with split tongues - to articulate two coronal consonants simultaneously thanks to the possibility of moving the halves independently. The project involved two anonymous participants and three judges: a linguist, a Polish language teacher, and a speech-language pathologist. To verify the accuracy of patients’ articulation in spontaneous speech, a list of generic, open questions was designed. To verify their controlled articulation, the author made use of a pronunciation test recommended by a fellow speech-language pathologist. To measure the ability to coarticulate coronal consonants, a special test was designed by the author. Prior to the research itself, the participants were provided with the consonantal pairs and asked to train the coarticulation for a period of a week or two. The participants answered the questions on the list, followed the instructions of the controlled articulation test, and attempted to pronounce the consonantal pairs given to them a few times. The attempts were recorded and sent to the judges, who then independently verified the first two parts. The author then gathered their opinions and compared them. The third part of the research, the coarticulation test, was verified by the author. The research found out that spontaneous speech in the participants was mostly intelligible, with some distortions to their sibilants and the consonant [r]. Their controlled speech was practically perfect. The participants also managed to pronounce ten of the 38 consonantal pairs. The author then described the achieved pairs and proposed IPA symbols for them, which concluded the research.