History and conjecture in Olga Tokarczuk's 'Books of Jacob'

Artykuł analizuje koncepcję powieści historycznej sformułowaną przez Olgę Tokarczuk w wypowiedziach dyskursywnych, skupiając się na kategorii koniektury, która wskazywana jest przez nią jako jedna z podstawowych metod pisarskich. Tokarczuk nazywa w ten sposób zarówno zadanie polegające na odzyskiwaniu pomijanych w przeszłości opowieści, jak i rekonstruowaniu materialnego, zmysłowego doświadczenia świata. Interpretacja "Ksiąg Jakubowych" odnosi się do obu tych funkcji koniektury, przedstawiając, w jaki sposób w powieści tworzone są przesłanki dla uznania za podstawowy cel pracy pisarskiej dążenia do uzupełnienia i skorygowania braków, luk, przekształceń w istniejących relacjach ”historii pisanej”. Przyznanie wartości poznawaniu przeszłości, a zrazem świadomość jego ograniczeń, zbliża prozę Tokarczuk do formuły powieści neo-historycznej.

This article discusses Olga Tokarczuk's idea of the historical novel formulated in her metacritical reflections. It focuses on the concept of conjecture which she herself finds crucial to her writing practice. Tokarczuk stresses the cognitive value of this method which allows her to bring in voices that have been drowned out with their stories and to recover the material, sensual experience of a bygone world. This reading of the "Books of Jacob" draws on writer's double-track definition of conjecture to analyze the writing strategy aimed at filling the gaps and revising the distortions of the standard, 'written' historical narrative. The affirmation of the value of historical knowledge, tempered by the awareness of its limitations, situates Tokarczuk's fiction within the aesthetic of contemporary neo-historical novel.