Fresh yeast, Netflix and Teams : personal narratives and media representations in the students’ “time capsule 2020” creating memories of the pandemic

Bibliogr. s. 149-151

Za pomocą jakich przedmiotów można opowiedzieć o pandemii? Rozdział przedstawia narracje i obrazy, które trafiły do wirtualnej kapsuły czasu, a młodym reporterom pomagały opowiadać o epidemii i ich osobistych doświadczeniach z codzienności w społecznej izolacji. Zawartość wirtualnej kapsuły czasu pokazuje, jak pokolenie maturzystów, których wejście w dorosłość skomplikowała pandemia koronawirusa, doświadcza za pośrednictwem mediów i wyraża za pomocą mediów to, co zapisane zostanie w zbiorowej pamięci zarazy. Kolekcja cyfrowych reprezentacji wybranych fragmentów covidowej rzeczywistości staje się wirtualnym depozytem pamięci, pokazującym, jak młodzi ludzie widzą i zapisują świat oraz jak wspominają to, czego doświadczali np. za pomocą zmysłów, co było charakterystyczne dla rytmów dnia i nocy tego wyjątkowego czasu, gdy na naszych oczach tworzyła się historia.

What are the things that tell the story of the pandemic? The chapter presents unique narratives and images, found in a virtual time capsule created by journalism students, who shared their personal experiences from everyday life in social isolation during the quarantine in 2020. The content of the virtual capsule shows how the generation of high school graduates experiences via media and expresses through media the facts and feelings related to the coronavirus epidemic and lockdown and whatever is being recorded in the collective memory of the plague. The collection of representations of artefacts which tell the story of COVID-19 becomes a virtual memory deposit, showing how young people perceive the world during the pandemic, experience it with senses, narrate and re call the rhythms of blursdays and the events of that incredible time when history was being created in front of our eyes.