The perception of disability in Japan

Katharina Heyer w artykule “From Special Needs to Equal Rights: Japanese Disability Law”, zauważa iż japońska definicja osoby z niepełnosprawnością mówi, że osoba z jakąkolwiek formą niepełnosprawności to ktoś, „którego codzienne życie lub życie w społeczeństwie jest w znacznym stopniuograniczone w dłuższej perspektywie z powodu niepełnosprawności fizycznej, upośledzenia umysłowego lub niepełnosprawności umysłowej.” Definicja ta odzwierciedla negatywne uprzedzenia i postawy ogółu społeczeństwa wobec osób z niepełnosprawności w Japonii, a także stygmatyzuje mniejszości. Wielu działaczy na rzecz niepełnosprawności, m.inTom Shakespeare i Yoshiko Okuyama twierdzą, iż współczesne błędne osądy przeciwko ijin (Inny) mogą wywodzić się ze starożytnych opowieści i mitów, mimo faktu, że pozytywne wizerunki osób niepełnosprawnych również istniały i w dużej mierze przedstawiały one osoby niepełnosprawne jako zwiastuny szczęścia. Pomimo tego przeważało negatywne postrzeganie niepełnosprawności, które może być źródłem opresji w dzisiejszych czasach. Osoby z niepełnosprawnościami były wykluczane i izolowane przez społeczeństwo od zamierzchłych czasów ze względu na fakt, iż się wyróżniały, nie były w stanie pomagać w obowiązkach domowych oraz uważano, że niepełnosprawność to kara od bogów. Były wykorzystywane przez osoby sprawne fizycznie, na przykład w japońskich “Freak shows”, i zamykane w domostwach, gdzie rodziny osób z niepełnosprawnościami były odpowiedzialne za opiekę nad nimi. Osoby niepełnosprawne nie były poddawane leczeniu i nie otrzymywały żadnej pomocy od Japońskiegorządu aż do końca II wojny światowej. Wraz z zakończeniem II wojny światowej, zaczęły być uchwalane regulacje prawne na rzecz osób z niepełnosprawnościami, które miały na celu położenie kresu krzywdzącemutraktowaniu osób niepełnosprawnych. Od lat 60. prawa, polityka oraz miejsce w społeczeństwie osób niepełnosprawnych znacząco sie zmieniły. Wizerunek osób niepełnosprawnych w mediach uległ znacząco zmianie od lat 90. z powodu zaczęcia pokazywania ich w bardziej pozytywnym świetle. Ponadto, w 2020 roku z powodu wybrania niepełnosprawnych kandydatów, takich jak Sawako Naito, Eiko Kimura i Yahuhikio Funago na biurokratów, można było dostrzec przekształcanie licznych obiektów na bardziej przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Jednakże, pomimo reform i uświadamiania osobom niepełnosprawnym, że mogą i powinni walczyć o swoje prawa, a także tragedii z 2016 roku, w której zginęło 19 osób niepełnosprawnych z ręki człowieka o imieniu Satoshi Uematsu i spowodowało to działanie ze strony rządu, nadal są oni piętnowani i stygmatyzowani. Masowe morderstwo uwydatniło fakt, że osoby niepełnosprawne wiodą trudne życie w Japonii i są często “niewidoczne” dla osób sprawnych fizycznie, które nie posiadają odpowiedniej wiedzy na temat niepełnosprawności. Niewidzialność, zwłaszcza chorób psychicznych, prowadzi do dyskryminacji i negatywnej postawy wobec osób niepełnosprawnych, a także kultura japońska, w której stygmatyzujące postawy wobec nich są społecznie akceptowalne.

In her article, “From Special Needs to Equal Rights: Japanese Disability Law”, Katharina Heyer writes that the Japanese definition of a person with a disability states that an individual with some form of a disability is someone “whose daily life or life in society is substantially limited over the long term due to a physical disability, mental retardation, or mental disability.”This reflects the general public’s negative prejudices and attitudes towards people with disabilities in Japan, as well as stigmatizes the labeled minorities. Many disability activists, such as Tom Shakespeare and Yoshiko Okuyama, claim that contemporary misjudgments against the ijin (the Other) might originate from ancient tales and myths, despite the fact that the positive portrayals of the disabled exist and they, for the most part, depicted persons with disabilities as harbingers of good luck. In spite of that, negative notions of disability are prevalent and they might act as the source of oppression in present-day. The disabled have been ostracized and isolated by society since the old times due to the fact that they were standing out, could not contribute to a family’s chores and were thought to be punished by gods. They were exploited by able-bodied people, for instance in Japanese freakshows, and confined at homes where their family members were responsible for taking care of them. People with disabilities were untreated and did not receive any help from the Japanese government until the end of World War II. Since then the laws and regulations in favor of disabled people started to have been enacted and the aim was to put an end to prejudicial treatment of the disabled. Since the 1960s the disability rights, policy and the social role of persons with disabilities has changed remarkably. The media portrayal of the disabled has seen crucial developments since the 1990s and signalled a hopeful change. Moreover, in 2020 the disabled candidates suchas Sawako Naito, Eiko Kimura, and Yahuhikio Funago were elected as bureaucrats and numerous facilities have been transforming in order to become suitable for the disabled. However, despite the reforms and the realization of people with disabilities that they can and should fight for their rights, as well as the 2016 tragedy when 19 disabled people were killed bya man named Satoshi Uematsu and it caused the government to act, they are still stigmatized and labeled. The mass murder highlighted the fact that people with disabilities lead a difficult life in Japan and are often invisible to able-bodied individuals who lack the knowledge of disabilities. Invisibility, especially of mental illnesses, leads to discrimination and negative attitudes towards the disabled, as well as the Japanese culture in which the stigmatizing attitudes have been socially acceptable.