Fashion and its use in the self-image creation in culture and film

Praca skupia się na charakterystyce zjawiska jakim jest moda w kluczu kreowania swojego wizerunku na gruncie kulturowym, włączając w to przestrzeń ekranową. Filarem poprowadzonego wywodu zostaje dorobek teoretyczny postmodernizmu, którego ramy definiują sposób postrzegania analizowanych dzieł filmowych - Diabeł ubiera się u Prady (The Devil Wears Prada, David Frankel, 2006) oraz Projektantka (The Dressmaker, Jocelyn Moorhouse, 2015). Obrany kierunek badawczy ma swoje źródło w teorii Georga Simmela na temat mody, mianowicie czym jest, czemu służy i sposobu jej wkomponowania się we współczesną kulturę oraz w ramach terminu jaki stanowi estetyka, włączając w jej obręb aspekt warsztatu artystycznego, który dzierżony jest przez twórcę (artystę). Zastosowany model inwigilacji tematu mody służy zwróceniu uwagi na kwestię sposobów reprezentacji człowieka, tego jak może być ona modyfikowana w celu osiągnięcia pożądanego wizerunku, bądź w jaki sposób przyjęcie konkretnej tożsamości wizualnej automatycznie wpisuje jednostkę i jej osobowość w poszczególny klucz interpretacyjny.Rozważania poprowadzone zostają na przestrzeni trzech rozdziałów. W pierwszym zarysowana zostaje idea dyskursu postmodernistycznego, jego uformowanie się, cechy i wpływ jego symboliki na przestrzeń audiowizualną kultury. Drugi rozdział zawiera rozpoznanie stricte modowe - historię fuzji przemysłu odzieżowego z kinem, przybliżenie sposobu prezentowania konkretnych archetypów osobowości w obrębie dzieła filmowego oraz wpływ tejże konsolidacji na życie kulturowe i społeczne. Ostatni rozdział stanowi przeniesienie wprowadzonej teorii na praktyczny grunt i osadzenie jej w dwóch przytoczonych pozycjach filmowych.

The thesis focuses on a characterisation of fashion’s phenomenon in the self-image key on cultural ground including motion picture. The mainstay of carried out rant is postmodern’s artistic legacy, which frames define the way of analyzing implemented movies - The Devil Wears Prada (David Frankel, 2006) and The Dressmaker (Jocelyn Moorhouse, 2015). Direction of research has its source in the George Simmel’s theory on fashion, what this is, what it serves, how fashion arranges in the modern culture and in the term of aesthetic including artist’s body of work. Used kind of fashion’s examination attracts attention to individual representation, how it can be modified to achieve desirable image or how taking specific visual image automatically keys unit and its personality in the particular portrayal.Study has its progress over the course of three chapters. First chapter contains the idea of postmodern’s discourse, how it has been formed, its features and impact of these attributes on an audiovisual culture. The second chapter includes consideration strictly focused on fashion - history of fusion between the fashion industry and the cinema, the ways that specific personality archetypes are presented in the movies and influence of that fusion on cultural and social life. The last chapter pertains usage of implemented theory in two mentioned movies.