Przedmiotem tego artykułu jest rozjaśnienie sensu aporii "czy można być niesprawiedliwym wobec samego siebie?", którą Arystoteles rozważa w EN V, oraz wykazanie, że możliwe jest dobrowolne traktowanie niesprawiedliwie samego siebie. Na uwagę zasługują szczególnie dwa miejsca V 9, czyli ustępy 1136a 31-1136b 1 oraz 1136b 13-25. W pierwszym ustępie Arystoteles wysuwa hipotezę, że akratyk może traktować niesprawiedliwie samego siebie. W drugim przedstawia dwa argumenty - "z pozornej straty" oraz "z życzenia" - które mają za zadanie udowodnienie, że nikt nie może traktować niesprawiedliwie samego siebie. Argumenty te nie unieważniają hipotezy wysuniętej w pierwszym ustępie ani nie wykluczają możliwości dobrowolnego traktowania niesprawiedliwie samego siebie.

The aim of this article is to clarify the sense of Aristotle's aporia "whether it is possible to treat oneself unjustly or not" and to argue that it is possible to treat oneself unjustly voluntarily. Two passages in NE V 9 are particularly noteworthy, namely 1136a31-1136b1 and 1136b13-25. In the first passage Aristotle proposes the hypothesis that the uncontrolled person (acratic) is capable to treat oneself unjustly voluntarily. In the second passage he gives two arguments - "from apparent loss" and "from wish" - which aim to prove that no one can treat oneself unjustly voluntarily. Both arguments do not invalidate hypothesis, nor exclude the possibility to be unjust towards oneself voluntarily.