Schronienie w Bogu człowieka cierpiącego (ārta prapatti) jako koncepcja ludzkiego życia w "Prapannapārijāta" autorstwa Vātsya Varadaguru

Bibliogr. s. 293-314

„Cierpienie i pragnienie, złudzenie i udręka będą trwały, dopóki ktoś nie przyjmie schronienia w Tobie, Niszczycielu wszystkich grzechów”. Ten werset z purany do Wisznu opisuje kondycję człowieka słownictwem nasyconym silnymi konotacjami emocjonalnymi, które są przekonujące dla każdego, nawet jeśli nieszczęścia są związane z określoną tradycją religijną, która interpretuje ludzką kondycję i zapewnia lekarstwo na tak opisaną sytuację zgodnie z zasadami, które są obce i odległe współczesnemu czytelnikowi cytowenego wersetu. „Ból”, „pragnienie”, „złudzenie”, „udręka”, słowa użyte w tym wersecie niosą sensy o określonych konotacjach religijnych. Można je jednak odczytywać i interpretować jako mówiące o uniwersalnych doświadczeniach, takich jak bezsilność w obliczu udręk niesionych przez życie; niemożność osiągnięcia spokoju umysłu z powodu zawsze niespełnionych pragnień; Angst, poczucie niedoskonałości życia, a nawet jego absurdalności, zmienna wartość naszych wyborów i naszych czynów wynikających z nieadekwatności i stronniczości naszego ich osądu. Watsja Waradaguru (Vātsya Varadaguru, 1165-1200-1277), myśliciel tradycji wedanty odłamu wiśisztadwaita, w swojej pracy Prapannaparidźata (Prapannapārijāta, PraP) 4,1 nawiązuje do triady życiowych udręk (tāpatritaya), a także do dwóch innych motywów, skłaniających człowieka do poszukiwania duchowego nauczyciela, który poprowadziłby go ścieżką schronienia w Bogu (prapatti). Przedstawiony tekst jest wprowadzeniem czytelnika w koncepcję schronienia w Bogu człowieka cierpiącego (ārta prapatti) jako koncepcję ludzkiej egzystencji w ujęciu Waradaguru.

“Affliction and craving, delusion and anguish will continue, until one takes refuge with You, the Destroyer of all sins”. This verse from the Viṣṇu Purāṇa describes human condition with the choice of vocabulary imbued with strong emotional connotations persuasive to everyone, even if miseries are related to a particular religious tradition which interprets human condition and provides the remedy for so-described a situation according to principles which are alien and distant to the reader of the verse. ‘Pain’, ‘craving’, ‘delusion’, ‘anguish’ used in the verse are all concepts with certain determined religious connotations. They can, however, be also read and interpreted as speaking about universal experiences such as insurmountable powerlessness in the face of life-torments; the inability to achieve peace of mind due to ever-unfulfilled desires; Angst, the sense of deficiency of life or even of its absurdity, the mutable value of our choices and our deeds resulting from inadequacy and partiality of our judgment. Vātsya Varadaguru (1165-1200 to 1277 ), a post-Rāmānuja thinker of the Viśiṣṭādvaita Vedānta tradition, refers to the triad of life-torments (tāpatritaya) in his work Prapannapārijāta (PraP) 4,1, along with two other motives which should impel man to seek a spiritual teacher, who would guide him into the self-surrender to God (prapatti). The essay introduces the reader into the concept of the self-surrender of the afflicted one (ārta prapatti) as the concept of human existence as conceptualized by Vātsya Varadaguru.