The concept of love in the thought of Simone Weil

Praca stanowi rekonstrukcję myśli francuskiej filozofki Simone Weil pod kątem zaproponowanej przez nią koncepcji miłości. Francuzka uważała, że poznanie prawdy jest dostępne każdemu człowiekowi bez względu na jego społeczny status. Z tej powszechnej zdolności dojścia do prawdy wyciągnęła wniosek, iż wszyscy ludzie powinni być traktowani równo wobec prawa. Samo prawo w dalszej kolejności stanowi przedmiot surowej krytyki, ponieważ, będąc prawem „osoby”, już u podstaw gubi społeczeństwo podlegające pod nie. Weil uznawała bowiem, iż wszystko to, co w człowieku osobowe, odnosi się do jego najgorszych cech zasługując na pogardę i przeczy tym samym świętości „ja” (człowiek to nie „osoba”, lecz całość określona jako „ja”). Trzeba zatem wyzbyć się wszystkiego, co osobowe, by dojść do bezosobowego. Aby jednak taki program mógł mieć miejsce należy zrozumieć mechanizmy rządzące światem i cierpienie, jakim dotknięci są najbardziej ubodzy członkowie danej grupy. Weil decyduje się więc (mimo wątłego zdrowia) na zdobycie własnego doświadczenia tych cierpień, poprzez podjęcie się pracy na roli i w fabryce. W swoich analizach kładzie nacisk na wyższość jednostki („ja”) nad zbiorowością („my”). To poszczególni, konkretni ludzie decydują o zmianach, jakie mogą zajść na gruncie funkcjonowania społeczeństwa, do którego należą, gdyż zbiorowości nie myślą, lecz myśli dany człowiek. W procesie przemiany potrzeba dbałości o wykształcenie jednostek, uleczenia ich z choroby wykorzenienia i przemiany ich ducha. Przemiana ludzkiego ducha może zaś dokonać się w znacznej mierze poprzez zakorzenienie i kontemplację istnienia. Człowiek może nauczyć się kontemplacji dzięki pragnieniu, skupieniu uwagi, a w dalszej kolejności obserwacji i kontemplacji piękna. Kontemplacja istnienia, która jest najdoskonalszym wyrazem miłości, umożliwia poprawę egzystencji najbardziej uciskanych i zepchniętych na społeczny margines. Nadprzyrodzona moc miłości sprawi, że poszczególne jednostki, ogarnięte „szaleństwem miłości”, zdobędą się na wyjście „na zewnątrz” ku potrzebom drugich (ku ich „istnieniom”) i wyciągnięcia ich z cierpienia, w którym często nieświadomie tkwią. Weil daje nadzieję doświadczającym ucisków, ponieważ każdy człowiek posiada w sobie małą cząstkę chcącą kochać. Dopóki więc człowiek żyje, istnieje możliwość obrania przez niego właściwego kierunku i odmiany jego losu pobudzając miłością uśpiony w nim potencjał.

The work is a reconstruction of the thought of the French philosopher Simone Weil in terms of her proposed concept of love. The French woman believed that the knowledge of truth is available to everyone, regardless of their social status. From this universal ability to come to the truth, she concluded that all people should be treated equally before the law. The law itself is then subject to severe criticism because, being the law of the 'person', destroys society. For Weil considered that everything it what in a human is person refers to his worst qualities deserving of contempt and thus contradicts the sanctity of the 'I' (a human is not a 'person', but the whole defined as the 'I'). Therefore, everything that is personal has to be rid of in order to reach the impersonal. However, for such a programme to take place, it is necessary to understand the mechanisms governing the world and the suffering suffered by the poorest members of a group. Weil therefore decides (despite his fragile health) to gain his own experience of this suffering by taking up work on the land and in the factory. In his analyses he emphasises the superiority of the individual ("I") over the community ("we"). It is individual, concrete people who decide on the changes that can occur in the society to which they belong, because the communities do not think, but a concrete human thinks. In the process of transformation, there is a need to care for the education of individuals, to cure them from the disease of rooting out and to change their spirit. The transformation of the human spirit can be achieved largely through rooting and contemplation of existence. Man can learn to contemplate through desire, concentration of attention, and then observation and contemplation of beauty. The contemplation of existence, which is the most perfect expression of love, makes it possible to improve the existence of the most oppressed and marginalised. The supernatural power of love will make individuals, overwhelmed by the "madness of love", go "outside" to the needs of others (to their "existence") and pull them out of the suffering in which they are often unconscious. Weil gives hope to those who experience oppression, because every man has a small particle in him or her that wants to love. So as long as a person is alive, it is possible for them to take the right direction and change their fate by stimulating their dormant potential.