Political importance of the Ostrogoths in the period between the Battle of Nedao and their departure from the territory of the Eastern Roman Empire.

Po śmierci Attyli zbuntowało się wielu przywódców zależnych od Hunów plemion germańskich, wypowiadając posłuszeństwo jego następcom. W wyniku tych wydarzeń doszło w 454/455 roku do bitwy nad rzeką Nedao, w Panonii. Odmieniła ona losy wielu ludów zależnych dotąd od Hunów. Ostrogoci, którzy walczyli po stronie Hunów, znaleźli się w gronie przegranych. Odzyskali co prawda samodzielność, lecz byli słabi i podzieleni. Część Gotów, pod wodzą Triariusa, a później jego syna Teodoryka Strabo przeszła na służbę Konstantynopola. Inna grupa pozostała przy Hunach jeszcze przez kilkanaście lat. Jednakże zdecydowana większość Ostrogotów, skupionych wokół Walamira, postanowiła poszukać ochrony w państwie rzymskim. W wyniku zawartego układu, w zamian za przyznane ziemie w Panonii, Goci Walamira zobowiązali się strzec granic Cesarstwa Wschodniorzymskiego. Objęcie w posiadanie ziem znajdujących się na granicy pomiędzy Cesarstwem Wschodnim a Zachodnim przynosiło pewne korzyści, ale wiązało się również z licznymi niebezpieczeństwami. Ostrogoci byli zmuszeni do ciągłego lawirowania pomiędzy dawnymi przeciwnikami znad Nedao, a władzami rzymskimi. Ponadto, nad Dunajem nie istniała sprawna organizacja podatkowa, która mogłaby zapewnić gospodarczą bazę gockiej państwowości. Niewydolność panońskiego królestwa Ostrogotów pogłębiało stałe zagrożenie z zewnątrz, jak również sukcesy Teodoryka Strabo, działającego w pobliżu Konstantynopola. By uniknąć marginalizacji panońscy Goci musieli przedostać się w głąb Cesarstwa Wschodniorzymskiego. W 473 roku, pod przywództwem Tiudimira, który przejął władzę po śmierci Walamira, Ostrogoci opuścili swoje dotychczasowe siedziby i uzyskawszy zgodę Cesarstwa osiedlili się w Macedonii. Tiudimir, przed śmiercią w 474 roku desygnował na swego następcę syna Teodoryka. Pierwsze lata samodzielnych rządów Teodoryka to okres walki o wzmocnienie własnej pozycji i ciągłej rywalizacji z Teodorykiem Strabo o znaczenie i wpływy w relacjach z Cesarstwem. W połowie lat 70. V wieku Teodoryk udał się do Mezji Dolnej, wybierając na swą siedzibę Novae. Dopiero śmierć Teodoryka Strabo w 481 roku znacząco odmieniła trudną dotychczas sytuację Teodoryka, syna Tiudimira. Wtedy bowiem większość wojowników Strabona przeszła pod jego komendę. Teodoryk stał się wówczas jedynym liczącym się przywódcą Ostrogotów, a jego pozycja od tego momentu stale rosła.

After Attila’s death among those who rebelled against his successors were many chieftains of Germanic tribes subjugated by the Huns. This led to a battle fought on the banks of the Nedao River in Pannonia in 454/455, one which determined the fates of many peoples previously subordinated to the Huns. The Ostrogoths, who fought alongside the Huns, emerged as the losers. Although they regained independence, they were weakened and divided. Led by Triarius and later his son Theodoric Strabo, some of the Goths offered their services to Constantinople. Another group remained allied with the Huns for several years. However, the vast majority of the Ostrogoths followed Valamir, determined to seek protection within the Roman Empire. Valamir’s Goths signed a treaty in which in exchange for the lands they were given in Pannonia, they pledged to protect the borders of the Eastern Roman Empire. While taking possession of a land at the borderlands between the Eastern and Western Empires promised certain benefits, it also posed many dangers. The Ostrogoths had to constantly steer a middle course between their former opponents from the Battle of Nedao and the Roman authorities. Furthermore, no efficient fiscal organisation existed on the Danube that could provide the economic foundations of Gothic statehood. The inefficiency of the Pannonian kingdom of the Ostrogoths was exacerbated by a permanent external threat, as well as that posed by Theodoric Strabo’s successful operations in the vicinity of Constantinople. To avoid marginalisation, the Pannonian Goths had to move deeper into the Empire. Led by Theodemir (who took power after Valamir’s death), they left their lands in 473 and, obtaining consent from the Empire, settled in Macedonia. Before he died in 474, Theodemir nominated his son Theodoric as his heir. Theodoric spent the first years of his independent rule fighting to consolidate his own position, constantly vying with Theodoric Strabo for position and influence in relationships with the Roman Empire. In the mid-470s, Theodoric moved to Lower Moesia, choosing Novae as his seat. It was only the death of Theodoric Strabo in 481 radically changed the previously disadvantageous situation of Theodoric son of Theodemir, as most of Strabo’s warriors switched allegiance and passed under his command. Theodoric became the sole Ostrogoth leader of significance, and his position only grew from this moment on.