Juridical recidivism in Polish criminal law - the development of regulations in criminal codifications of 1932, 1969 and 1997

Przedmiotem niniejszej pracy jest omówienie problematyki recydywy jurydycznej w polskim prawie karnym, poprzez analizę genezy oraz ewolucji, jaka nastąpiła w kontekście walki z powrotnością sprawców do przestępstwa, w oparciu o kodyfikacje karne z 1932, 1969 oraz 1997 roku. Autorka pracy sformułowała tezę, iż zarówno uprzednio obowiązujące uregulowania dotyczące recydywy jurydycznej, jak i uregulowania obowiązujące aktualnie, nie są kompleksowe i poprzez nieprecyzyjne określenia przesłanek, powodują powstawanie sporów interpretacyjnych w judykaturze i doktrynie, uniemożliwiając przyjęcie jednolitego rozumienia instytucji recydywy. W pracy wykorzystano metodę dogmatyczną. Analiza przesłanek stanowiących podstawę recydywy jurydycznej, została przeprowadzana poprzez zastosowanie wykładni językowej, systemowej oraz celowościowej. Niniejsza praca została podzielona na sześć rozdziałów. W rozdziale pierwszym wprowadzono czytelnika w problematykę recydywy, rozumianej z punktu widzenia prawa karnego, kryminologii oraz penitencjarystyki. W rozdziale drugim zawarto analizę unormowań przyjętych w Kodeksie Makarewicza z 1932 roku, poruszając problematykę typologii sprawców przestępstw oraz konsekwencji przyjęcia działania sprawcy w warunkach recydywy. Rozdział trzeci stanowi odwzorowanie analizy dokonanej w poprzednim rozdziale, odnosząc ją do Kodeksu karnego PRL, przy jednoczesnym wskazaniu związku pomiędzy panującym ustrojem komunistycznym a zmianami w prawie dotyczącymi recydywy. W rozdziale czwartym przedstawiono unormowania w zakresie recydywy wprowadzone w obowiązującym Kodeksie karnym z 1997 roku, ze wskazaniem na spory interpretacyjne prezentowane w doktrynie oraz orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych. Rozdział piąty stanowi krytyczną ocenę uprzednich i obowiązujących uregulowań, popartą postulatami de lege ferenda. W ostatnim rozdziale wskazano na literaturę, która przyczyniła się do sformułowanych opinii i wniosków. W konkluzji autorka stwierdziła, iż pomimo długiej historii obowiązywania w polskim ustawodawstwie karnym instytucji recydywy, to wciąż ze względu na użycie przed ustawodawcę przesłanek w zbyt ogólnikowej formie, a także równolegle obowiązujące sprzeczne wykładnie dokonywane przez Sąd Najwyższy i sądy apelacyjne, nie udało się wypracować modelu pozbawionego sprzeczności.

The subject of this publication is to discuss the issue of recidivism in Polish criminal law by analysing the genesis and evolution that has occurred in the context of the struggle against re-offenders, based on the criminal codifications of 1932, 1969 and 1997. The author of the study formulated the thesis that both the previously binding regulations on juridical recidivism and the regulations that are currently in force are not comprehensive and, through imprecise definitions of the prerequisites, result in interpretation disputes in judicature and doctrine, making it impossible to adopt a uniform approach to the institution of recidivism. The paper uses the dogmatic method. The analysis of the prerequisites that constitute the basis for juridical recidivism was implemented by applying linguistic, systemic and purposeful interpretation. This paper was divided into six chapters. The first chapter introduces the reader to the problem of recidivism, understood from the point of view of criminal law, criminology and penitentiary. The second chapter contains an analysis of the regulations adopted in the Makarewicz Code of 1932, addressing the issue of the typology of perpetrators of crimes and the consequences of accepting the perpetrator's action in conditions of recidivism. The third chapter is a copy of the analysis made in the previous chapter, referring to the Penal Code of the Polish People's Republic, while at the same time indicating the relationship between the prevailing communist regime and amendments to the law on recidivism. The fourth chapter presents the rules on recidivism introduced in the current Penal Code of 1997, with an indication of interpretation disputes presented in the doctrine and jurisprudence of the Supreme Court and courts of appeal. Chapter five is a critical assessment of previous and binding regulations, supported by the de lege ferenda postulates. The last chapter points to literature which has contributed to the opinions and conclusions formulated. In conclusion, the author stated that despite the long history of the institution of recidivism binding in Polish criminal legislation, it was still not possible to develop a model devoid of contradictions due to the use of premises in too general form by the legislator, as well as parallel contradictory interpretations by the Supreme Court and courts of appeal.