Aktorzy multilateralizmu - Stolica Apostolska i Unia Europejska w Organizacji Narodów Zjednoczonych

Organizacja Narodów Zjednoczonych, posiadająca 193 państwa członkowskie, jest zdecydowanie najbardziej rozpoznawalnym przykładem multilateralizmu w dzisiejszym świecie. Pomimo że ONZ zrzesza wiele państw na całym świecie, jej reputacja jako prawdziwie multilateralnej i rzetelnej instytucji jest często krytykowana. Pewne państwa mają jakoby większy wpływ na tę instytucję z kilku powodów, poczynając od struktury organizacji, poprzez wysokość wkładu finansowego, aż po historyczne dziedzictwo związane z tą organizacją. W niniejszej pracy porównuję wpływ dwóch delegacji obserwatorów Organizacji Narodów Zjednoczonych - Unii Europejskiej i Stolicy Apostolskiej - posługujących się kilkoma pojęciami "soft power" w stosunkach międzynarodowych. W celu zmierzenia wywieranego wpływu, analizuję oświadczenia obu delegacji dotyczące Globalnego paktu dla migracji wygłoszone podczas Zgromadzeń Ogólnych ONZ w latach 2016-2018. Następnie porównuję je z wynikiem końcowym i wynikami głosowania nad dokumentem. W dokumencie tym argumentowano, że status "obserwatora" w przeciwieństwie do pełnego "członka" nie przeszkadza delegacji w wywieraniu wpływu w procesie negocjacji rezolucji ONZ. Zamiast tego, na wpływ mają wewnętrzne i strukturalne słabości każdej delegacji w skutecznym prezentowaniu swojego stanowiska podczas negocjacji.

The United Nations, with 193 member-states, is by far the most well-known example of multilateralism in the world today. Despite its extensive membership of states across the globe, its reputation for true multilateral and fair decision-making is often largely criticised. Certain states are said to hold greater influence over the institution for several reasons ranging from a structural bias of the organisation, financial contributions to historical legacies relating to the organisation. In this paper I compare the influence of two United Nations Observer delegations - the European Union and the Holy See - using several concepts under soft power in international relations. In order to measure the influence exerted, I analyse statements delivered by both delegations pertaining to Global Compact for Migration delivered during the UN General Assemblies from 2016 to 2018. I then compare them with the outcome of the final document and the voting results of the document. This paper argues that the status of “observer” as opposed to full “member” does not hinder the delegation in exerting influence in the negotiation processes of UN resolutions. Instead, influence is affected by the internal and structural weaknesses of each delegation in successfully presenting their position during negotiations.