W artykule tym stosuje się w analizach poezji Wisławy Szymborskiej kategorie przemilczenia, co pozwala wydobyć obecny w tym pisarstwie fenomen niewyrażalności oraz towarzyszące mu strategie retoryczne. We wnioskach stwierdza się, że dzięki przemilczeniu wiersze Szymborskiej stają się polifoniczne i otwarte na sprzeczne ze sobą odczytania.