Cyberbezpieczeństwo w Unii Europejskiej: identyfikacja proaktywnych państw członkowskich na podstawie dyrektywy bezpieczeństwa sieci i systemów informatycznych

Cyberbezpieczeństwo to zestaw środków podejmowanych w celu ochrony osoby fizycznej, organizacji lub kraju przed atakami przestępczymi prowadzonymi przez Internet lub systemy informacyjne oraz stan ochrony wynikający z tych środków. Jest to zatem niezbędny element bezpieczeństwa narodowego i międzynarodowej stabilności we współczesnym świecie. Dyrektywa na temat bezpieczeństwa w sieci i informacji została opublikowana w 2016 r. jako zdecydowany nacisk legislacyjny na zharmonizowanie i zwiększenie bezpieczeństwa cybernetycznego we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej. Jej publikacja nie obyła się bez wątpliwości i kontrowersji, zwłaszcza, że niemalże przekracza kompetencje Komisji Europejskiej w zakresie bezpieczeństwa narodowego. Ponadto niektórzy krytycy kwestionują jej potencjał, ponieważ pozostawia wiele decyzji legislacyjnych państwom członkowskim. Pilne pytanie pojawia się teraz, prawie rok po tym, jak państwa członkowskie były zobowiązane do transpozycji dyrektywy do prawa krajowego: jakie są jej krótkoterminowe konsekwencje? Czy doprowadziło to do mieszanych wyników w poszczególnych państwach członkowskich? Rzuciliśmy światło na to pytanie, analizując kontekst, historię, rozwój i wdrażanie dyrektywy w UE ogólnie, oraz konkretniej w państwach członkowskich. Następnie pytamy, czy różnice we wdrażaniu dyrektywy mogą zidentyfikować te państwa członkowskie, które są szczególnie proaktywne w dziedzinie bezpieczeństwa cybernetycznego. Wreszcie bierzemy Francję za przykład proaktywnego państwa członkowskiego i analizujemy ewolucję strategii bezpieczeństwa cybernetycznego zarówno w ramach krajowych, jak i europejskich.

Cybersecurity is the set of measures taken to protect an individual, an organization or a country against criminal attacks perpetuated through the internet or information systems, and the state of protection resulting from these measures. It is thus an essential component of national security and international stability in the modern age. The NIS Directive was published in 2016 as a sweeping legislative push to harmonize and enhance cybersecurity across the Member States of the European Union. Its publication was not without question or controversy, especially considering that it nearly exceeds the European Commission's competences as a matter of national security. Furthermore, some critics have questioned its potential as it leaves a good deal of legislative decisions to Member States. A pressing question now emerges nearly one year after Member States were required to transpose the Directive into national law: What are its short-term consequences? Has it led to mixed results across Member States? We shed light on this question by analyzing the context, history, development, and implementation of the Directive in the E.U. broadly and Member States specifically. We then ask whether differences in the implementation of the Directive can identify those Member States that are especially proactive in the cybersecurity domain. Finally, we take France as a case example of a proactive Member State and analyze the evolution of its cybersecurity strategy within both a national and European framework.