Evaluation of instability and habitual ankle sprain occurrence in runners

Wstęp: Skręcenie stawu skokowego jest jedną z najczęstszych kontuzji pojawiających się zarówno u osób biegających, jak i niebiegających. Najczęściej zgłaszana jest ona przez osoby młode, a niemal połowa urazów ma miejsce podczas podejmowania aktywności fizycznej. Warunki budowy anatomicznej i biomechanika tego stawu sprawiają, iż często w wyniku urazów pojawia się jego niestabilność, co doprowadza do kolejnych kontuzji. Cel: Celem pracy jest zbadanie i ocena występowania niestabilności i nawykowego skręcenia stawu skokowego u biegaczy. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 114 osób w wieku 18-55 lat, przejawiających zróżnicowaną aktywność fizyczną. Narzędziem badawczym był autorski kwestionariusz ankiety, podzielony na trzy części (metryka, treningi biegowe, urazy stawu skokowego). Badania prowadzone były od lutego do maja 2019 roku. Analiza statystyczna otrzymanych wyników przeprowadzona została za pomocą programu Statistica (użyto testu niezależności chi-kwadrat, oraz testu t-Studenta dla prób niezależnych). Wyniki: Na podstawie przeprowadzonych badań stwierdzono wpływ uprawiania biegów na występowanie urazu skręceniowego - u biegaczy istotnie częściej występuje skręcenie stawu skokowego. Wykazano również wpływ wykonywania rozgrzewki i obecnej niestabilności stawu na zwiększenie jego urazowości, jak również wpływ niestabilności na stopień urazu. Osoby wykonujące rozgrzewkę znacznie częściej doznawały urazu, natomiast osoby zgłaszające niestabilność rzadziej skręcały staw skokowy. W przypadku wielokrotnych urazów tego samego stawu, najczęściej dochodziło do nich w odstępie 0-11 miesięcy od poprzedniego incydentu. Wykazano również wpływ niestabilności stawu na występowanie II i III stopnia skręcenia stawu skokowego (jednocześnie wskazano na brak korelacji pomiędzy niestabilnością a I stopniem skręcenia). Osoby z niestabilnością doznawały więc urazu rzadziej, jednak urazy te były znacznie masywniejsze niż u osób nie deklarujących pojawiającej się niestabilności. W przypadku obecnej niestabilności stawu skokowego, najczęściej zgłaszanymi objawami subiektywnymi były: uczucie „uciekania” stawu, ból, poczucie niepewnego chodu, zmieniona ruchomość i problemy z równowagą. Wnioski: Niezależnie od częstotliwości wykonywanych treningów, dystansu oraz tempa biegu a także stażu treningowego, osoby biegające znacznie częściej doznawały urazu skręceniowego. Dowodzi to braku zależności pomiędzy poziomem zaawansowania, a pojawiającymi się urazami. Uzyskane wyniki badań wskazują także na istotny statystycznie wpływ rozgrzewki na zwiększenie urazowości, co wynikać może z nieprawidłowego jej przeprowadzania przed treningiem. Nie wykazano wpływu czynników okołotreningowych, osobniczo zmiennych oraz społeczno-demograficznych na urazowość, co stanowi o przypadkowości wystąpienia urazu skręceniowego w warunkach zwiększonej dynamiki ruchu podczas uprawiania biegów. Najczęściej zgłaszanym mechanizmem urazu była inwersja (co wynika bezpośrednio z uwarunkowań anatomicznych stawu skokowego). W przypadku osób zgłaszających obecność niestabilności stawu, pojawiła się ona w rezultacie urazów skręceniowych. Można więc wnioskować, iż nawracające i źle leczone urazy skręceniowe prowadzą do rozwoju niestabilności stawu (która z kolei predysponuje do zwiększonego ryzyka kolejnych rzadszych, lecz bardziej masywnych urazów). Najczęściej zgłaszanymi objawami niestabilności było uczucie „uciekania” stawu skokowego, ból stawu i tkanek okolicznych, a także poczucie niepewnego chodu. Objawy te bezpośrednio wynikają ze zmian zachodzących w biomechanice stawu, i stanowią cenną wskazówkę w planowaniu odpowiedniej terapii po urazie. Ze względu na brak istotnego statystycznie wpływu treningów biegowych i nadmiernej rozciągliwości więzadłowej na niestabilność stawu skokowego można wnioskować, iż w zwiększonym naturalnie zakresie ruchu staw jest stabilny, a do jego skręcenia dochodzi w sposób niezwiązany z uwarunkowaniami osobniczymi.

Introduction: Ankle sprain is one of the most common injuries in runners as well as in people which do not train running. This injury the most frequently affects young people and almost half of these injuries is happening during sport activities. Anatomical construction of the ankle joint and it’s biomechanics often cause instability in case of sprain injury, what may lead to another contusions. Objective: The aim of this study is to investigate occurrence of instability and habitual sprain of ankle joint.Material and Methods: Examined group was constituted by 114 people in age from 18 to 55 years with different level of physical activity. The method of obtaining results for this study was an authorial questionnaire which was divided into three parts (metrics, running workouts, injuries of the ankle joint) and which was being performed since February to May 2019. Statistical analysis of received results was executed by Statistica program (tests chi-kwadrat and t-Studenta were used). Results: Basing on the performed study, influence of running on occurring ankle sprain injury was ascertained - much more often ankle sprain injury occurs in runners. The study shows also the influence of warming up before workouts and present ankle instability on increasing ankle sprain injury, as well as influence of instability on the injury degree. People which were warming up before running were experiencing the sprain injury much more often than people which were not warming up. In case of multiple injuries of the same ankle, the most often period of time between them was 0-11 months. People with ankle instability less frequently suffered from ankle sprains, but there was an influence of instability on the 2nd and the 3rd degree of injury (and no connection between instability and the 1st degree of injury). People with instability suffered from ankle sprains less often, but the injuries were much more serious than in case of people without instability. In case of present instability, the most often subjective symptoms were: ankle “giving way”, pain, insecure gait, differences in ankle movement and problems with catching balance. Conclusions: Irrespective of training frequency, distance and rate of running as well as training experience, people who train running more often suffer from ankle sprains. It proves that there is lack of coincidence between level of training skills and injuries. Obtained results of examination show also a statistically significant influence of warming up before running on increasing the risk of injuries. It may be connected with incorrect warming up and doing stretching exercises before training. There was no connection between ankle sprains and individual, socio-demographic and running factors, what stands for the fact that ankle sprains occur fortuity in situation of increased dynamics while running. The most often reported mechanism of injury was inversion (what is directly connected with ankle anatomy). In case of people who reported ankle instability, it appeared in result of ankle sprain injuries. The conclusion coming from this fact is, that recurring and improperly cured ankle sprains may lead to ankle instability (which predisposes to another less often, but more massive injuries). The most commonly reported symptoms of ankle instability were: feeling of ankle “giving way”, pain of the joint and surrounding tissues, and also uncertain walk. These symptoms directly are results of changes in joint’s biomechanics and are an important indications of proper therapy planning. There was statistically significant influence between neither running workouts nor increased ligaments extendibility on joint instability, so there is a possibility than in naturally increased range of motion, the joint is stable and the injury occurs in the way which is not connected with individual conditions.