Analiza baśni Braci Grimm i Hansa Christiana Andersena: porównanie stylistyczne najsłynniejszych bajek w tłumaczeniu na język angielski z naciskiem na tropy główne

Praca pod tytułem “Analiza baśni Braci Grimm i Hansa Christiana Andersena: porównanie stylistyczne najsłynniejszych bajek w tłumaczeniu na angielski z naciskiem na tropy główne” jest przeprowadzoną w obrębie stylistyki językoznawczej analizą czterech baśni wymienionych wyżej słynnych europejskich przodowników tego gatunku. Analiza angielskich wersji tych baśni (w tłumaczeniu Marii Tatar, 2002) została przeprowadzona ze szczególnym naciskiem na cztery tropy główne: metaforę, metonimię, synekdochę i ironię.Rozdział 1 przedstawia historię baśni jako gatunku literackiego w Europie i Ameryce Północnej, a także różnice między bajkami, baśniami i legendami. Zawiera on również krótkie biografie Braci Grimm i Hansa Christiana Andersena, autorów powszechnie docenianych baśni, które zostaną poddane analizie. Rozdział 2 jest poświęcony pojęciom trop oraz tropy główne, przy czym ten drugi wprowadzony został przez Kennetha Burke’a (1945/1969), jednak korzenie jego sięgają do słynnej czwórki figur Giambattisty Vico (1744) . W rozdziale tym dokładnie opisany jest każdy z nich (metafora, metonimia, synekdocha i ironia), a także ich różne podziały wedle taksonomii lingwistów takich jak: Geoffrey Leech (1969), kognitywistów Güntera Raddena i Zoltána Kövecsesa (1999), Elżbiety Chrzanowskiej-Kluczewskiej (2013, podział funkcjonalny na mikro-, makro- i megatropy) oraz innych. Rozdział 3 poświęcony jest przede wszystkim analizie tropów głównych w wybranych baśniach. Omówione zostały również inne figury stylistyczne takie jak np. porównania, hiperbole czy antytezy obecne w tekstach. Analiza ma na celu ukazanie bogactwa figuracji obecnej w gatunku jakim jest baśń, która zwykle skierowana jest do młodego czytelnika. Różnorodność środków poetyckich dowodzi, że również dorośli mogą czerpać korzyści z czytania takich dzieł, ze względu na ich treść i formę. Analiza „Czerwonego Kapturka”, „Śpiącej Królewny”, „Nowych Szat Cesarza” a także „Brzydkiego Kaczątka” dowodzi, że baśnie to nie tylko interesujący i wciągający czytelnika wątek. Zarówno dzieci jak i osoby dorosłe mogą czerpać z zawartych tam wysublimowanych i bogatych w znaczenie środków stylistycznych ukrytych pomiędzy wersami oryginalnych historii i zastosowanych głównie na poziomie megatropicznym.

The thesis entitled “Fairy Tales of The Brothers Grimm and Hans Christian Andersen – a Stylistic Comparison of the Most Famous Tales Translated into English with the Focus on Master Tropes” is a linguistic stylistic analysis of the four selected fairy tales of the above-mentioned famous European practitioners of this genre. The analysis of the English version of the stories (translation by Maria Tatar, 2002) has been conducted with the emphasis put on four master tropes: metaphor, metonymy, synecdoche and irony. Chapter 1 presents the history of fairy tales as a literary genre in Europe and North America as well as the differences between fables, fairy tales and legends. It also sketches the biographies of the Brothers Grimm and Hans Christian Andersen as the authors of the internationally appreciated tales that will be analysed later on. Chapter 2 is devoted to the discussion of the concept of trope and subsequently of master tropes, the term introduced by Kenneth Burke (1945/1969), but the idea reaching back to Giambattista Vico’s famous tetrad of figures (1744). Furthermore, it describes explicitly each of them, that is metaphor, metonymy, synecdoche and irony, as well as shows various subdivisions of these figures proposed by linguists such as Geoffrey Leech (1969), cognitive scholars Günter Radden and Zoltán Kövecses (1999), Elżbieta Chrzanowska-Kluczewska (2013, a functional taxonomy of micro-, macro- and megatropes), and others.Chapter 3 peruses the selected fairy tales with the special focus on the occurrence of master tropes. However, other stylistic figures such as simile, hyperbole, antithesis, etc. present in the texts are also mentioned. The analysis is meant to show the richness of figurative language in the genre of fairy tales, which is directed especially towards young readership. A variety of poetic devices proves that even adults may benefit from reading such stories in what concerns their form and content. The analysis of Little Red Riding Hood, Sleeping Beauty, The Emperor’s New Clothes and The Ugly Duckling demonstrates that fairy tales posses much more than only an interesting and absorbing plot. Both youngsters and adults may marvel at the beauty of the language used in fairy tales, rich in meanings hidden among the original stories’ lines and realized mainly at the megatropic level of figuration.