Postmodern style, kitsch and camp aesthetics in Wes Anderson’s movies

Postmodernizm jest terminem trudnym do zdefiniowania, niejednoznacznym i przywodzącym na myśl szereg interpretacji i dorobek wielu twórców. Najczęściej jednak kojarzony z latami 90. i kinem takich artystów jak David Lynch czy Quentin Tarantino. Postmodernizm, w ujęciu wymienionych twórców, jest grą z widzem, częstym nawiązaniem do filmów klasy B, operowaniem istniejącymi konwencjami i strukturami przerobionymi już w kinie. Autorzy posługują się zamierzoną sztucznością przedstawionego obrazu odwołującą się do świadomości widza, jego pamięci i zjawisk, które są mu kulturowo bliskie. Za stylem postmodernistycznym w kinie kryje się zwykle wyrafinowana i rozpoznawalna polityka autorska. Powtarzane i przetworzone przez twórcę motywy są stałym elementem jego prac. Doskonałym tego ucieleśnieniem jest postawa twórcza Wesa Andersona, którego filmy są przedmiotem niniejszej pracy. Wskazując teksańskiego reżysera i analizując jego prace nie można obyć się bez postmodernizmu oraz idących za nim konkretnych estetyk: kiczu oraz szerzej – kampu. Wes Anderson jest reżyserem, którego twórczość bywa przez niektórych nazywana „gatunkiem”. Reżyser tak silnie wykształcił wyznaczniki filmowego mise-en-scène i wizualnych motywów przewodnich, że nie sposób pomylić go z jakimkolwiek innym. Mimo czerpania z historii kina, sięgania po poetykę takich twórców, jak Jean Luc Godart czy Luis Buñuel, jego kino balansując na granicy złego smaku, przerostu formy nad treścią, zachwyca oryginalnością. Indywidualną wyrafinowaną maszynerię spektaklu buduje prosta fabuła i narracja ubrana w doskonale stworzone detale i symetryczne kadry, zachwycające swoją prostotą i jednocześnie pedantycznym dopracowaniem. Kino Andersona rodzi liczne paradoksy, otrzymujemy filmy utrzymane w estetyce kina familijnego oraz adresowanych do dzieci ekranizacji komiksów, kuszące swą lekkością, ale jednocześnie okraszone gorzkim i czarnym humorem. Estetyka twórcy The Royal Tenenbaums (2001) może budzić zachwyt albo zniechęcenie, w obcowaniu z andersonowym światem nie ma uczuć pośrednich. Albo wchodzimy w spektakl z całym dobrem inwentarza i przymusem dogłębnej wielowarstwowej analizy, odkrywamy coraz to ciekawsze konwencje i nawiązania, albo rezygnujemy z teatrzyku popkulturalnych kukiełek i drażniących w swej dziwności i prostocie obrazów. Aby jednak wejść w ten świat są nam potrzebne odpowiednie narzędzia. W przypadku Wesa Andersona najbardziej adekwatne będzie badanie filmów w kluczu postmodernistycznym, oraz za pomocą związanej z nurtem stylistyki kiczu oraz kampu.

Postmodernism is a term that’s hard to define, as it brings to mind various interpretations and styles of a myriad of filmmakers. It’s usually associated with the 90s and works of artists such as David Lynch or Quentin Tarantino. Postmodern style, as interpreted by aforementioned filmmakers is based upon playing with conventions and themes that have been played out in various movies over the years. The authors utilize a deliberate feeling of artificiality that refers to the viewer’s cultural awareness and stereotypes he or she is familiar with. Postmodern style is almost always associated with a very personal way of filmmaking of a particular director. The same motives and themes are to be seen in most movies made by one. A great example of the case is the portfolio of Wes Anderson, whose films are the subject of the thesis. To analyze the Texan filmmaker one needs to put his movies in the context of postmodernism and two distinct styles that are associated with it - kitsch and camp. Wes Anderson is a director whose works are, according to some, in a genre of their own - the filmmaker has such a distinct mise-en-scène and a set of visual tropes, that his movies are unmistakeable for the works of any different artist. Even despite liberately using various themes form the history of cinema and even from particular artists, such as Jean Luc Godart or Luis Buñuel, his films come off as entirely original and bespoke. The refined, induvidual machine of the show is made up of a simple storyline and narration that’s spiced up by a high level of attention to details and symmetrical, clean frames. Wes Anderson’s films are paradoxical in their nature, owing to the exotic combination of themes usually reserved for family movies or the bold colour palettes clashing with the bitter, dark humour the director’s famous for. The aesthetics made up by the man behind „The Royal Tenenbaums” is very polarizing - most people either hate or really like his films, with no feelings in between. The viewer can either „jump into the show” and delight himself in the variety of different tropes that just wait to be noticed, or be put off by the wierdness of it all. But to enjoy the movies one needs a very particular toolset, which is the knowledge and understanding of various tropes that make up kitsch or camp.The purpose of the thesis is to analyze the tropes in context of an assortment of Wes Anderson’s movies.