Niniejszej praca dotyczy zmiany pozycji Indianek i Metysek, dokonującej się na obszarach stanowiącym dzisiejszą Kanadę w okresie od XVII do XXI wieku. Na terytorium zarówno Nowej Francji, jak i Dominium Brytyjskiego, w skutek wpływów kultury europejskiej doszło do przeobrażenia struktury społecznej ludów tubylczych, co przyczyniło się do upadku egalitaryzmu wśród rdzennych mieszkańców Kanady, a także wysokiej pozycji Indianek, cechującej na przykład plemiona Irokezów i Wabanaki. Dalsze zasiedlanie terytoriów Nowej Francji i polityka Ludwika XIV oraz system wiktoriański obecny na brytyjskich ziemiach Kanady, przyczyniały się do pogłębiania nierówności pomiędzy Indiankami i Metyskami, a pozostałymi mieszkańcami tej części Ameryki Północnej. Regulacja prawna parlamentu Kanady pod nazwą Indian Act z 1867 roku oraz istniejące w wieku XIX i XX szkoły rezydencjalne umocniły subordynację Indianek i Metysek wobec mężczyzn i pozbawiały je możliwości decydowania o sobie. W drugiej połowie XX wieku społeczności kobiet o rdzennym rodowodzie etnicznym, zaczęły aktywizować się w celu zmian w krzywdzących uregulowaniach prawnych i przyczyniły się do modyfikacji Indian Act dzięki ustawie Bill C-31. Pozycja Indianek i Metysek nie ulegała jednak oczekiwanej zmianie. W konsekwencji, w latach 70. i 80. XX wieku, zaczęły powstawać organizacje zrzeszające Indianki i Metyski i funkcjonujące do dzisiaj, takie jak Native Women Association in Canada czy Women of Metis Nation. Na przełomie XX i XXI wieku wzrosła również liczba przedstawicielek ludów rdzennych, które dzięki twórczości literackiej, malarskiej, muzycznej i filmowej przedstawiają problemy charakteryzujące kobiety z rdzennych społeczności zamieszkujących Kanadę. Indianki I Metyski coraz częściej walczą o uzyskanie równych praw poprzez zgłaszanie się do międzynarodowych instytucji, takich jak Trybunał Sprawiedliwości, czy Komitet Praw Człowieka. Najnowsze raporty rządu federalnego i instytucji działających na rzecz poprawienia się pozycji kobiet o rdzennym rodowodzie etnicznym wskazują jednak, że Indianki i Metyski, pomimo wielości specjalistycznych programów i pomocy federalnej, nadal są najbardziej poszkodowaną grupą społeczną ze wszystkich tych, które zamieszkują Kanadę w XXI wieku. Feministki i aktywistki za pomocą inicjatyw, takich jak na przykład Idle No More, coraz silniej demonstrują niemoc, niechęć i niezgodę wobec patologii cechujących rdzenne społeczności Kanady. Akcje protestacyjne rdzennych mieszkanek Kanady przybierają formę zarówno marszy i demonstracji, ale także protestów, w których wykorzystywane są najnowsze technologie i media społecznościowe. Sytuacja Indianek i Metysek ma ulec zmianie na skutek finansowania przez władze Kanady programów zwalczających zjawiska, takie jak przemoc, problemy zdrowotne i te związane z edukacją.

Present thesis refers to change of position of Indian and Metis Women in Canada in period from the seventeenth to the twenty-first century. On the territory of both New France and British Dominion, transformations of the social structure took place. It contributed to the collapse of egalitarianism and to the change of Indian women position, which previously was very high in cases of such tribes as Iroquois and Wabanaki. Further processes, such as populating the territories of New France, politics of Louis XIV and current Victorian system present on the British territories of Canada, contributed to the deepening of inequalities between Indian and Metis Women and other residents of this part of North America. Legal regulations and institutions, such as Indian Act and Residential Schools, strengthened women subordination and deprived them of the opportunity to decide for themselves. In the second half of the twentieth century, the community of indigineous women began to activate in order to harmful changes in the regulatory framework and they contributed to the modification of the Indian Act through the Bill-C31. Position of Indian and Metis Woen, however, did not undergo the expected change. Consequently, in the 70s and 80s, they begean to from organisations of Indian and Metis women such as the Native Women Association in Canada or Women of the Metis Nation, which function to this day. Furthermore, at the turn of the twentieth and twentieth first century, the number of representatives of Aboriginal women which, through literature, painting, music and film show the problems characterizing the women of the indigenous communities in Canada, also increased. It is increasingly common that nowadays Indian and Metis Women struggle to obtain equal rights by reporting to the international institutions such as Court of Justice or the Human Rights Committee. The latest reports of the federal government and institutions for the improvement of the position of women of indigenous descent ethnic indicate, however, that Indians and Métis, despite the large number of specialized programs and federal aid, are still the most injured group in society among all those that inhabit Canada in the twenty-first century. Feminists and activists through various initiatives, such as the Idle No More, demonstrate more and more the powerlessness, resentment and discord to pathology which characterises indigenous peoples of Canada. Protests of Native and Metis women of Canada take the form of both marches and demonstrations, as well as actions involving the use of the latest technologies and social media. Plans and funds of the Government of Canada to combat phenomenas such as violence, health problems and those related to education, however, may change situation of Native and Metis Women in upcoming years.