The impossible act. An Attempt to describe contact between actor/spectator in the performance of Tadeusz Kantor’s Cloakroom.

Spektakl, który miał swoją premierę w 1973 roku jest apogeum pewnego procesu, który rozpoczął się wraz z powstaniem teatru Cricot 2. Jednocześnie stanowi on końcowe stadium eksperymentalnych poszukiwań reżysera, które przybrały postać zabaw z przestrzenią oraz z widownią. Zadaniem niniejszej pracy jest próba zanalizowania kontaktu widz/aktor w przedstawieniu należącym do okresu Teatru Niemożliwego. Badanie tej efemerycznej relacji zostaje przeprowadzone za pomocą pism Eriki Fischer-Lichte i Ernsta van Alphena. Opis zabawy, do której zostali zaproszeni widzowie przybiera postać opisu gry, pod którą kryje się to, co zostaje dostrzeżone tylko przez dzisiejszego widza. Ważnym zadaniem jest wyjaśnienie różnicy pomiędzy teraźniejszą a ówczesną recepcją przedstawienia. Staje się to możliwe poprzez korzystanie tekstów Maurice Merleau-Pontyego, Agaty Bielik-Robson oraz recenzji Nadobniś i Koczkodanów powstałych po premierze spektaklu. Opisanie luk w percepcji widza mającego dostęp do liveness przedstawienia, przybiera postać poszukiwań tego, co widzialne i niewidzialne. Dzięki tekstowi Georges Didi Hubermana możliwe jest zamknięcie pracy, które jest swoistym usprawiedliwieniem próby dojścia do sedna spektaklu przez widza nie posiadającego dostępu do liveness przedstawienia.

A performance which had its premiere in 1973 is a peak of a certain process that had begun with the creation of Cricot 2 theatre. At the same time, it is the last phase of director's experimental research that took the form of plays/games with space and spectators. The task of this paper dissertation is an attempt to analyse spectator/actor relation in a performance from period/that took place in a period of Impossible Theatre. Study of this ephemeral relation is completed with the help of works of Erika Fischer-Lichte and Ernst van Alphen. Only contemporary viewer can notice what is hidden underneath described play/game the spectators were invited for. Explaining the difference between present and past reception of the performance becomes an important task. It becomes possible by reference to works of Maurice Meleau-Ponty and Agata Bielik-Robson as well as a reviews of Lovelies and Dovdies written after its premiere. Describing gaps in a perception of a spectator who experienced liveness of the performance takes form of a quest what is visible and what is invisible. Georges Didi Huberman's work enable the closure of the paper dissertation which is a specific justification of an attempt to find an essence of the performance by the spectator who did not experience liveness of the performance.