Przedmiotem pracy było Uście Solne – dawne miasteczko ( 840 mieszkańców) w woj. Małopolskim, na równinie u ujścia Raby do Wisły, od dawna wykorzystywanej do produkcji rolnej. Miasto, założone w 1360 r., rozwinęło się jako ośrodek handlu i rzemiosła, przy szlaku, którym wywożono sól z kopalni w Bochni. Kryzys związany z upadkiem Rzeczypospolitej w 1975 r. i wyznaczeniem austriacko- rosyjskiej granicy wzdłuż Wisły, spowodował ubytek ludności, utratę praw miejskich w 1934 r. i administracyjne podporządkowanie Uścia Solnego wsi Szczurowa, obecnie prawie dwukrotnie ludniejszej. Uście pozostało jedynie siedzibą rzymskokatolickiego dekanatu, obejmującego jeszcze 3 miejscowości.Badana wieś jest jednak drugą co do zaludnienia w gminie Szczurowa, z dobrze zachowanym centrum średniowiecznym układem przestrzennym i kilkoma zabytkami- ochroną objęto też starą wiejską zabudowę na peryferiach Uścia.Wg. struktury branżowej działających w Uściu Solnym jest 44 podmiotów gospodarczych, główną funkcją dawnego miasteczka są obecnie usługi ( zwłaszcza handel) oraz budownictwo. Rolnictwo, ze względu na niewielkie na ogół rozmiary gospodarstw i niską opłacalność produkcji, jest dla mieszkańców drugorzędnym źródłem utrzymania. Turystyczny potencjał Uścia Solnego (zabytki, tereny chronione, z Puszczą Niepołomicką po drugiej stronie Raby, oraz dwie duże rzeki) jest niewykorzystany. Nie ma tu bowiem żadnych obiektów noclegowych, ani zakładów gastronomicznych, a kursy autobusowe ( 17 dziennie) wykonywane są tylko do Bochni, w dni robocze i soboty ( w niedziele i święta – nie)Plany zagospodarowania przewidują dalszy rozwój infrastruktury technicznej, renowację staromiejskiego centrum i zagospodarowanie na cele turystyczne doliny Raby. Natomiast ankietowani przez autorkę mieszkańcy Uścia Solnego zwracali uwagę przede wszystkim na tworzenie nowych miejsc pracy i rozszerzenie połączeń komunikacyjnych. Tylko ⅓ w nich uważała, że należy Uściu Solnemu przywrócić prawa miejskie- w obecnym stanie rzeczy, w opinii autorki ( i kilku cytowanych przez nią geografów)- zupełnie nierealne.

Uście Solne As Ex- TownThe author has dealt with Uście Solne, a village (840 inh.) in the Małopolskie ( Cracov) Voivodeship, near a confluence of the Raba and Vistula rivers, lying on lowland, covered by agricultural lands.This medieval town ( founded in 1360 ) developed as the centre of trade of craft, by a route used to transport of salt, from Bochnia mine. The fall of Polish state in 1975, since that Vistula became the border between Austrian and Russian Empires, caused a crisis of Uście Solne, a depopulation and finally- loss of civil rights. The village is actually subordinated to Szczurowa, the village twice greater. Its last central function is that of the Roman Catholic decnate centre, an unit consisted of 4 localities.Nevertheles, Uście Solne is the second greatest village in the Szczurowa commune, with well-preserved medievał spatial pattern in the centre, and interesting historic mounments, also in outskirts.Of 44 economic entities active in the village, 2/3 represent a tertiary sector ( mostly retail trade) and construction. Agriculture does not matter, bezause of generally smal holdings and their low efficiency. Being situated in a pittoresque landscape, natural reserves (i.e. the Niepołomicka Forest on the opposite bank of the Raba River), Uście Solne is barely visited by tourists. There are neitherlodging base, not catering units, and transport accessibility is poor ( only 17 bus departures to the city of Bochnia a day- but none on Sundays).Plan for the fearest future contains project of modernization of the village infrastructure, rehabilitation of i'ts centreand the development of tourist facilities in the Raba river valley. In an opinion of Uście Solne inhabitians, inquired by the author. The crucial problems are new jobs and better transport. Only 1/3 of them were recovering of urban status by Uście Solne. For the author ( and several geographers deealing with degraded townd in Poland), such the decision in the Uście Solne case seems improbable.