Theory of state and psychoanalysis in Gilles Deleuze's thought

Francuski post- strukturalizm stara się znaleźć odpowiedź i dostosować teorię polityczną do nowych zagadnień społecznych, jakie pojawiają się w obliczu zamieszek Maja 1968. Proponuje, zamiast kultywowania jedności, filozofię różnicy, zmienności i nieustannej produkcji. W projekcie Gilles'a Deleuze'a i Felixa Guattariego przedstawione zostaje założenie ciągłego stawania się obiektów i przepływów, uwolnionych od represyjnej aksjomatyki państwa oraz kapitału. Mechanika świata działa, gdyż napędzana jest ciągłą produkcją pragnienia, złamaniami i kontr- przepływami, które produkują nowe złożenia i przepływy. Struktura ta niezdeterminowana jest wyższą naturą, dążeniem celowym czy nakierowaniem na konkretny produkt. Kłącze raczej uwalnia przepływy od konieczności i celowości działań, ukazując immanentną wielość połączeń- posiada siły witalne do stworzenia czegoś zupełnie nowego. Nie istnieją tu kopie idei, mimezis jest bowiem równa zatrzymaniu działania. Kłącze nie ma także oryginału, a sieć samych kopii pozostaje w stosunku do siebie w różnicy, która ujawnia się w powtórzeniu- samo powracanie ustanawia nowe stawanie się. Dleleuze i Guattari wypracowując ontologię maszynową, starają się przeciwdziałać redukcyjnej teorii psychoanalizy, która wiąże jednostki w ciąg symbolicznych odniesień i reprezentacji, starając się tym samym wyodrębnić podmiot ze złożenia przepływów, zapisać w nim świadomość, tożsamość i jednostkowość. Psychoanaliza staje się sojusznikiem kapitalizmu- pragnienie jest zawinione a także prywatne, jest indywidualne i podlegające pod dług. Nadrzędny despota- państwo daje pierwsze narzędzia do ponownego zniewolenia pragnienia, nie tylko poprzez transcendentnie rozumiany dług, ale i przez nadrzędność swojej figury, która może dyktować co pragnieniu można pożądać, a co pożądać nie wypada. Kolejne narzędzia pojawiają się wraz z ustanowieniem aksjomatyki produkcji, podzielonej na to co produkowane i tego, który produkuje, redukując jednostkę do zdolności do wykonywanej pracy. Zerwanie łańcucha całej produkcji, a także wyizolowanie produktu, pozwala na przypisanie mu mierzalnej wartości, redukując spontaniczną różnorodność na rzecz jednolitej aksjomatyki maszyny kapitalistycznej. Nowym zapisem kapitalizmu, jest aksjomatyka wartości, która wydziela i selekcjonuje obiekty od złożeń, przypisując im wartości oraz jakości, tym samym czyniąc je policzalnymi i kwantyfikowalnymi. Zamiast kodów, jakimi operowała psychoanaliza, kapitalizm wtłacza aksjomatykę w której produkt oddzielony jest od procesu pracy, jaki za nim stoi i złożeń, w jakich występuje, dzięki czemu można przypisać do niego cenę, zależną od iluzorycznej jakości. Dzięki cenie jest policzalny, a także skutecznie oddzielony od procesu produkcji. Również jednostka w systemie kapitalistycznym musi posiadać konkretne pragnienie, przypisane do wartości czy obiektu, jakiego pożąda. Do wyodrębnienia jednostki jest jednak potrzebna psychiatria, która daje wszelkie narzędzia leczenia zaburzeń podmiotowości- aby wyrwanie jednostki z kontekstu złożenia było możliwe, kapitalizm czerpie z praktyki psychoanalizy. Autorzy Kapitalizmu i Schizofrenii opisują polityczne konsekwencje metody psychoanalitycznej a także jej korelacje z kapitalizmem, jednakże zdają się zapominać, że psychoanaliza, może być zarówno narzędziem kapitalizmu jak i jego największym wrogiem. Z jednej strony kapitalizm i psychoanaliza (jako praktyka) ustanawiają granice pragnienia, sterują i determinują to, co jest pożądane. Z drugiej jednak strony psychoanaliza, wprowadzając sferę podświadomości, zaprzecza ontologii kapitalizmu, uznając człowieka za nieracjonalnego, niepewnego i niesamodzielnego. Teorie, kapitalistyczna i psychoanalityczna sobie zaprzeczają, praktyka jednak czyni oba nurty od siebie zależnymi na gruncie politycznym. W mojej pracy pragnę przyjrzeć się wspomnianym politycznym aspektom psychoanalizy i zbadać czy są one możliwe do połączenia z praktyką kapitalizmu.

French post- structuralism tries to find a response and apropriate political theory to new social concerns that arise in the face of the riots of May 1968. What is proposed, instead of instead of cultivating unity, is philosophy of difference, variability and continuous production. Gilles Deleuze and Felix Guattari present in their project, the assumption of continuous becoming of objects and flows, freed from repressive axiomatic state and capital. World mechanics works, because it is driven by the continuous production of desire, breaks and counter-flows that produce new assemblages and flows. The continuous differentiation of machines joins and breaks flows, giving them the structure of the rhizome. Rhizome rather releases flows from the necessity and purposefulness of actions, revealing the inherent multiplicity of connections- rhizome stays a vital force to create something completely new. We will not find copies of ideas here, mimezis is in fact acction's blockage. Rhizome also has provides no originals, and the network of copies themselves stays in connections toward each elment in difference, that reveals the repetition- repetition itself establishes a new becoming. Dleleuze i Guattari, working on their machinic ontology, are trying to counteract to the reduction theory of psychoanalysis, which binds individuals in a sequence of symbolic references and representations, therefore trying to extract the body from assemblage of flows, inscribe conciousness to it, as well as identity and singularity. Psychoanalysis becomes an ally of of capitalism- desire is guilty and private, becomes individual and subject to debt. Overarching despot- the state, gives the first tools of re-enslavement of desire, not only through the transcendently understood debt, but also the supremacy of his figure, witch may dictate what is possible to by desireable, and what is not. Another tools appear with the establishment of axiomatic of production divided into what is produced and that which produces, reducing entity to it's work ability. Breaking the entire production chain, as well as isolating the product, allows to assign a measurable value to it, reducing spontaneous diversity in favor of a single axiomatic of the capitalist machine. New recording of capitalism is an value axiomatic, which separates and selects objects from assemblages, assigning them values and quality, thereby making them countable and quantifiable. Instead of codes, which operated in psychoanalysis, capitalism forces system of axiomatics in which the product is separated from the work process which stands behind it, and from the assemblages in which the product occures, all done so for the purpouse of assigning a price, that depens on the illusory quality. Due to the price, product is quantifiable and effectively separated from the production process. Also an entity in the capitalist system must hold specific desire, assigned to the value of the object, which it craves. To extract entity however, psychiatry is needed,because it provides all the tools to cure subject- centered dissorders. Autors of Capitalism and Schizophrenia describe the political consequences of the psychoanalytic method and its correlation with capitalism, but seem to forget that psychoanalysis can be both a tool of capitalism and its greatest enemy. On the one hand, capitalism and psychoanalysis (as a practice) establish the limits of desire, control and determine what is desirable. On the other hand, psychoanalysis, entering the realm of the subconscious, denies ontology of capitalism, recognizing man as irrational, insecure and reliant. Theories, capitalistic and psychoanalytic contradict themselves, but practice makes both streams dependent from each other on political grounds. In my work, I would like to look at the mentioned political aspects of psychoanalysis and examine whether they are possible to combine with practice of capitalism.