Coexistence of sacred and colloquial language in the teaching of the Oasis and Apostolic Groups

Niniejsza praca podejmuje szeroko dyskutowany problem modernizacji języka religijnego. Autorka bada wpływ dyskursu potocznego i slangu młodzieżowego na współczesny język religijny i stara się ustalić granice wykorzystywania innych odmian w celu mówienia o Bogu lub do Boga. Zasadniczym celem pracy jest próba odpowiedzi na pytanie, czy możliwe jest współwystępowanie sacrum i potoczności. Swoje obserwacje autorka opiera o analizę 23 zgromadzonych nagrań spotkań Grup Apostolskich oraz Oaz. W wypowiedziach obu wspólnot szuka cech charakterystycznych dla młodzieżowej odmiany języka religijnego. Za tego rodzaju odmianę uznaje natomiast język, który powstaje podczas tzw. sytuacji religijnej. Ze względu na użytkownika (tak odbiorcę, jak też nadawcę wypowiedzi) jest to język nacechowany ekspresywnością i spontanicznością, niewolny od potocyzmów, a nawet wulgaryzmów, a z drugiej strony przepełniony leksyką aksjologiczną. Zgromadzony materiał pozwala stwierdzić, że młodzi katolicy nie nadużywają leksyki potocznej czy słownictwa slangowego w celu mówienia o Bogu. Szczególny szacunek dla poruszanej tematyki sakralnej powoduje, że język młodzieży podczas sytuacji spotkania ewangelizacyjnego ulega znaczącym przeobrażeniom. Daje się zauważyć, że młodzi starają się dbać o stosowność swoich wypowiedzi i przestrzegają swoistego decorum. Analiza materiału badawczego pozwala stwierdzić, że młodzi ludzie nie oczekują modernizacji (i upraszczania) języka sakralnego. Język, jakim posługują się uczestnicy analizowanych spotkań pozwala wysnuć wniosek, że dla dzieci i młodzieży najważniejsze są prawda i naturalność przekazu.

This thesis widely discussed problem of a modernization of the religious language. The author examines the impact of the colloquial discourse on youth slang and contemporary religious language and tries to determine the limits of the use of other varieties in order to speak of God or to God. The main aim of this work is to answer the question whether the coexistence of the sacred and the commonness is possible or not. The author observations are based on an analysis of 23 collected recordings of meetings of the Apostolic Groups and the Oases. In both communities the author looks for characteristics of the variety of the youth religious language. The language is considered for that kind of variety and it is produced during the religious situation. Due to the user (so the recipient, as well as the sender of expression) is a language characterized by expressivity and spontaneity, colloquial words, and even profanity, on the other hand full of axiological lexicon. The collected material shows that young Catholics do not abuse the colloquial vocabulary and slang vocabulary for speaking about God. Special respect for the sacred makes that the language of young people during an evangelistic meeting undergoes a significant transformation. It is noticeable that young people are trying to take care of the appropriateness of their expressions and observe the peculiar decorum. Analysis of the research material shows that young people do not expect to upgrade (and simplification) of sacred language. The language spoken by the analyzed participants shows that for children and young people the most important things are the truth and naturalness of communication during their meetings.