Photocast as a data storage medium and a picture of reality

Niniejsza praca jest próbą zdefiniowania i uporządkowania genezy oraz okoliczności powstania nowego gatunku w fotografii dziennikarskiej – fotokastu. Na początku moich rozważań opisuję potencjał fotografii w kontekście komunikacji. Traktuję fotografię jako odwzorowanie, naśladowanie lub modyfikację wizualizacji danego wycinka rzeczywistości. Wynalezienie fotografii jest punktem zwrotnym w komunikacji wizualnej i początkiem nowej ery dominacji obrazu nad słowem. Skupiam się również na funkcjach fotografii i na tym, w jaki sposób uwolniła sztuki piękne od naśladownictwa rzeczywistości. Swoją teorię opieram na dwóch polach, w obrębie których poszukuję cech dystynktywnych formy, jaką jest fotokast. Pierwsze z nich obejmuje formy dziennikarskie: reportaż, esej, wywiad, audycję radiową, materiał telewizyjny. Druga sztukę oraz formy wideo takie jak: film fabularny i dokumentalny, trailer, reklamę, videoclip oraz video-art i found footage. Media tradycyjne traktuję jako konstrukcyjny szkielet dla tworzenia się nowej hybrydycznej formy dziennikarskiej. Kolejny rozdział dotyczy odbioru fotokastów. Odnoszę się do funkcjonowania ilustracji prasowej poprzez recepcję obrazów, skupiając się na nowych horyzontach badań nad wizualnością, aż po kwestie interpretacji ze szczególnym uwzględnieniem indywidualnej kompetencji odbiorcy. Następnie umieszczam fotokast w kontekście funkcjonowania nowych mediów, konsekwencji postmodernistycznej dekonstrukcji oraz awangardowych nurtów kultury i sztuki. Wskazuję na kwestie formalne związane z fotokastem. Omawiam znaczenie montażu, dźwięku, selekcji fotografii, doboru tematyki oraz roli twórcy. Wykorzystuję przykłady fotokastów wykonanych przez polskich fotoreporterów na przestrzeni 2009-2013 roku. Finalnym etapem mojej pracy jest ocena znaczenia interaktywnych multimedialnych form dla dziennikarstwa oraz wskazanie na specyfikę fotokastów w kwestii atrakcyjności dla odbiorców. Wykazuję, że najważniejsze cechy fotokastu to: komplementarność, złożoność, polisemiczność, ekspresywność, interwencyjność, spójność, wielowątkowość, a także wartość artystyczna. Formułuję wniosek, że fotokast to multimedialne oblicze fotoreportażu. Jest odpowiedzią fotoreporterów, dziennikarzy na przemiany technologiczne oraz na zapotrzebowanie na nowe sposoby prezentacji treści oraz stanowi doskonały przykład dostosowania się dziennikarstwa do wymogów społeczeństwa obrazkowego.

This paper is an attempt to define and clarify the origin and circumstances of emergence of a new genre in photojournalism – photocast. At the beginning of my analysis I describe the potential of photography in the context of communication. I regard photography as a reflection, imitation or alteration of visualization of a particular fragment of reality. The invention of photography is a turning point in visual communication and the beginning of a new era, where images triumph over words. At the same time I focus on the functions of photography and how it liberated fine arts from imitating reality. I base my thesis on two areas within which I look for distinctive features of the form that is photocast. One of them includes forms of journalism: reportage, essay, interview, radio broadcast, television footage. The other comprises art and forms such as: feature and documentary films, trailer, advertisement, video clip as well as video art and found footage. I consider traditional media a structural framework for the creation of a new hybrid form of journalism. The subsequent chapter pertains to the reception of photocasts. I refer to the fact that illustration operates through image reception, focusing on new horizons of research on visual appearance, to the issue of interpretation with particular regard for the competence of the recipient. Next, I place photocast in the context of functioning of the new media, consequences of postmodern deconstruction and avant-garde trends in art and culture. I point out formal issues associated with photocast. I discuss the importance of montage, sound, selection of photographs, choice of subject and the role of the author. I utilize exemplary photocasts made by Polish photojournalists over the years 2009–2013. The final stage of my study is an evaluation of the importance of interactive multimedia forms of journalism and indication of the specific nature of photocasts in terms of attractiveness to the recipients. I prove that the most significant features of photocast are: complementarity, complexity, polysemy, expressiveness, consistency, being intervensional, having multiple threads, as well as artistic value. Finally, I draw the conclusion that photocast is a multimedia form of photojournalism. It is press photographers' and journalists' response to technological change and the need for new ways of presenting content and it constitutes an excellent example of journalism adapting to the demands of image–based society.