Quantitative analysis of endogenous DNA damage in stable cell lines and a secondary cell culture

Ilościowa analiza endogennych uszkodzeń DNA w komórkach hodowli wtórnej i linii ustabilizowanej wykazała, że komórki nietraktowane żadną substancją uszkadzającą wykazują pewien niezerowy poziom uszkodzeń. Dla badanych linii i hodowli komórkowej odnotowano silną zależność między gęstością hodowli, a liczbą wykrytych miejsc uszkodzenia oraz uszkodzeń naprawianych na drodze homologicznej rekombinacji. Wraz ze wzrostem gęstości hodowli, zmniejsza się liczba ognisk γH2AX i RAD51 (liczba uszkodzeń chromatyny). Zmniejszenie wewnątrzkomórkowego poziomu ROS zredukowało liczbę wykrytych uszkodzeń DNA w komórkach linii stabilnych, a dla hodowli wtórnej zwiększyło ją. Uzyskane dane wykazały, że liczba wykrytych uszkodzeń DNA nie zawsze odnosi się do liczby uszkodzeń naprawianych na drodze homologicznej rekombinacji, a γH2AX nie powinno się traktować jako specyficznego biomarkera pęknięć DSB).

Quantitative analysis of enogenous DNA damages in stable cell lines and a secondary cell culture demonstrated that cells not treated with any damaging substance demonstrate a measureable damages level. The strong relationship between a confluence and the number of detected sites of DNA damage, as well as sites of damage being repaired by means of homologous recombination has been noticed. As the confluence increases the number of γH2AX and RAD51 foci (number of chromatin damage sites) decrease. Depletion of intracellular ROS resulted in drop of the number of detected damage sites for both examined cell lines, and in fibroblasts derived from a primary culture surprisingly, resulted in their increase. The number of DNA damage sites marked with γH2AX does not always relates to the number of sites of damage where homologous recombination is active. Thus, γH2AX should not be treated as a specific biomarker of double strand breaks (DSB).