United Russia in the party system of the Russian Federation

Partie polityczne są najważniejszymi organizacjami we współczesnym państwie demokratycznym. Spełniają rolę pośrednika między obywatelami a władzą, reprezentują interesy swoich wyborców i kreują elity władzy.Jednak w przypadku rosyjskiego systemu partyjnego taki punkt widzenia może okazać się mylący. Rosyjskie partie (z wyjątkiem Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej) funkcjonują bez stałego zaplecza społecznego, nie akumulują interesów grup, stanowiących ich elektorat, ponadto należy zauważyć, że nie biorą udziału w procesie rekrutacji kandydatów na urzędy publiczne (przeciwnie, to partie są kreowane przez elity).Tym, co najbardziej wyróżnia rosyjski system partyjny jest zjawisko partii władzy. Pojęcie „partia władzy” pojawiło się w latach 90. w rosyjskiej publicystyce, ale to mołdawski politolog, W. Brutner jako pierwszy sformułował jego naukową definicję. Opisał partię władzy jako „zjawisko, w którym główną rolę gra bezpartyjny prezydent, częściowo bezpartyjny parlament i apolityczny rząd”. Definicja ta podkreśla dwie najważniejsze cechy partii władzy: jej ścisły związek z prezydentem (partia władzy jest zwykle kreowana przez egzekutywę dla wsparcia prezydenta w wyborach i w parlamencie) oraz brak ideologii (w wypadku tej definicji „bezpartyjny” oznacza nie tyle brak afiliacji partyjnej, ile przywiązania do konkretnej ideologii).Jedna Rosja, centrowa rosyjska partia, jest klasycznym przykładem partii władzy. Rozwinęła się z ruchu Jedność, stworzonego w 1999 r. jako zaplecze polityczne przyszłego prezydenta, W. Putina. W 2001 r. Jedność połączyła się z Ojczyzną (organizacją mera Moskwy, J. Łużkowa) i Całą Rosją (której liderem był M. Szajmijew, prezydent Tatarstanu). Czerpiąc korzyści ze wsparcia regionalnych i centralnych elit władzy, Jedna Rosja wygrała wybory do Dumy Państwowej w 2003 r., zdobywając ok. 40% głosów. W 2007 r. było to już 64% głosów. Partia zwyciężyła także w 2011 r.Jej dominacja była częściowo efektem postanowień Ustawy federalnej o partiach politycznych, uchwalonej w 2001 i zmienionej w 2004 r. Wprowadziła ona wymóg minimalnej liczby 50 tysięcy członków w partii politycznej. Dodatkowo, zmiana rosyjskiego prawa wyborczego w 2005 r. (z 7-procentowym progiem wyborczym i likwidacją jednomandatowych okręgów wyborczych) okazała się być sprzyjającym dla Jednej Rosji rozwiązaniem.Biorąc pod uwagę, że Jedna Rosja jest nie tylko największą partią, z prezydentem Rosji w charakterze jej nieformalnego lidera, ale także jedyną organizacją zdolną osiągnąć większość w Dumie Państwowej, warto zastanowić się nad jej rolą w rosyjskim systemie partyjnym. Dlatego też celem tej pracy jest zaprezentowanie rozwoju rosyjskiego systemu partyjnego oraz pozycji Jednej Rosji (w okresie 2001-2011), wraz z opisem jej rywali na scenie politycznej i wyjaśnieniem jej roli z pomocą kategorii „partii władzy”.

Political parties are the most important organizations in modern democratic state. Their role is to go between citizens and authorities, represent their voters’ interests and create the establishment. Thinking of the Russian party system, we find this point of view misleading. Russian parties (with an exception of the Communist Party of the Russian Federation) function without a solid social base, they do not accumulate the interests of some particular groups seen as their electorate, moreover, we cannot have failed to notice that they take no part in recruiting candidates for public posts (in opposite, parties are created by elites).But what marks out Russian party system the most is the phenomenon of the party of power. The term „party of power” occurred in the 90s in Russian publicism, but it was Moldovan political scientist, W. Brutner, who came up with its academic definition. He described it as „a phenomenon, in which main roles play nonpartisan president, partly nonpartisan parliament and apolitical government”. This definition emphasizes two most important characteristics of the party of power: its close relations to president (a party of power is usually created by the executive to support president in elections and in a parliament) and a lack of ideology (in this case „nonpartisan” stands not exactly for absence of party affiliation but for lack of permanent ideological convictions).United Russia, a centrist Russian party, is a classic example of the party of power. It originated from Unity movement, created in 1999 as a political backup of future president, V. Putin. In 2001 Unity connected with Fatherland (Mayor of Moscow, Y. Luzkhov’s organization) and All Russia (whose leader was M. Shamiev, President of Tatarstan). Taking benefits from the support of regional and federal elites, United Russia won the election to the State Duma in 2003, gaining around 40% of votes. In 2007 it was already 64%. The United Russia won also in 2011.Its domination was partly an effect of The Federal Law on Political Parties, passed in 2001 and changed in 2004. It introduced i.a. a condition of at least 50 thousands members in a party. Also, a change of Russian electoral law in 2005 (with 7% threshold and the disposal of first past the post voting) turned out a solution favourable to United Russia.Given that not only is the United Russia the biggest party with Russian president as its informal leader but it is also a sole organization able to win the majority in the State Duma, it is worth to describe its role in Russian party system. Thus, the goal of this dissertation is to present an evolution of Russian party system with United Russia’s position in it (in a period of 2001-2011), describing its rivals on Russian political scene and explaining its role with the category of the party of power.