The activity of old people’s life and their feeling of loneliness?

Praca stanowi opis sytuacji w jakiej znajduje się wiele osób w podeszłym wieku oraz analiza charakterystycznych dla tego okresu problemów zarówno zdrowotnych jak i społecznych. Wyjaśniam pojęcia starości i starzenia się a także prezentuję teorie dotyczące tego etapu życia. Główny problem stanowi pytanie: Jaka jest zależność między aktywnością życiową seniorów a ich poczuciem samotności? Pierwsze pytanie szczegółowe brzmi: jaka jest aktywność życiowa seniorów. Kolejne to jaki jest rozmiar poczucia samotności wśród aktywnych seniorów oraz ostatnie jaki jest rozmiar poczucia samotności wśród mało aktywnych seniorów. Badania własne prowadzone były wśród osób między 60 a 70 rokiem życia na terenie Klubu Seniora oraz Krytej Pływalni w Wadowicach. Grupa badawcza to 70 osób, w tym 30 kobiet i 40 mężczyzn. Metodą wykorzystaną był sondaż diagnostyczny, a technika to ankieta. Pytania były zadawane seniorom za pomocą narzędzia jakim jest kwestionariusza ankiety i skali poczucia samotności. Po przeprowadzeniu badań, zebrane informacje pozwoliły mi na wyciagnięcie wniosków dotyczących istnienia zależności między aktywnością życiową a poczuciem samotności. Pierwszym krokiem ku temu było wyłonienie z pośród grupy badawczej seniorów „bardziej aktywnych”. Dokonałam tego analizując pytania zawarte w ankiecie, a dokładniej te które pozwalały osobom badanym na zaznaczenie w jednym pytaniu więcej niż jednej odpowiedzi. Pytania te odnosiły się do zajęć preferowanych w wolnym czasie oraz form aktywności. Osoby zaznaczające w pytaniu połowę podanych w kafeterii odpowiedzi uznawałam za „bardziej aktywnych”. Następnie porównałam rozmiar samotności uzyskany za pomocą skali UCLA, osób aktywnych bardziej do osób mniej aktywnych. Wyraźnie dostrzec można, że samotność u osób mniej aktywnych jest wyższa od tych pierwszych. Widać to zwłaszcza na płaszczyźnie bliskich kontaktów z innymi ludźmi, a raczej ich braku oraz w poczuciu zerwania więzi społecznych. Obydwa wymienione czynniki składające się na samotność seniorów są wyższe niż u osoby aktywnej życiowo. Tak naprawdę jednak trzeci składnik który jest taki sam u obydwu grup pokazuje, że tak naprawdę aktywność życiowa nie warunkuje poczucia samotności, może jedynie być formą zapobiegawczą, profilaktyczną, terapeutyczną.

The thesis is a description of situation of many elderly people, their health and social problems. I am trying to explain the phrase “old age” and the process of getting old and I am presenting theories connected with this part of life. The main problem is the question:What is the dependence on activity of old people’s life and their feeling of loneliness?The first specific question is: What is the activity of old people?The next question is: What is the size of solitude among active old people and among less active?My research was done in the area of the swimming pool and The Senior Club in Wadowice. The group of respondents consisted of 70 people between 60 and 70 years old of whom 30 were women and 40 were men. I used a diagnostic survey as a method and a questionnaire as a technique. The information I have gathered let me to learn a lesson that there is a specific connection between the loneliness and active life. First of all I found these people who were more active. I did it through the analysis of my the questions fixed to activities and spending spare time. More questions ticked meant more active people. Next I compared the size of loneliness ( in a UCLA scale ) those more active and those less active. There is a clear sign that less active people feel more lonely. My conclusion, however, is that in reality the less active life is not the reason of feeling isolation. An energetic attitude to life can be therapeutic, preventive and prophylactic form of keeping the loneliness in distance.