Reporters club as a part of media system in Japan.

Niniejsza praca skupia się systemie medialnym Japonii, ze szczególnym uwzględnieniem klubów prasowych. Podstawowa teza pracy mówi, że te organizacje ograniczają wolność słowa i swobodny przepływ informacji. Poprzez wykorzystanie modeli mediów i polityki wg D. Hallina i P. Manciniego, czterech teorii prasy F. Sieberta, T. Petersona i W. Schramma oraz wymiarów wartości kulturowych G. Hofstede’a zanalizowano system medialny Japonii. Wskazano również cechy odróżniające system medialny Japonii od systemów w innych państwach. W dalszej części pracy omówiono japońskie kluby prasowe jako organizacje zrzeszające dziennikarzy, które mają wyłączność na oficjalne informacje pochodzące z instytucji państwowych, biznesowych i społecznych. Członkostwo w klubach jest ograniczone do największych japońskich korporacji medialnych zrzeszonych w Japońskiej Unii Wydawców prasy, co powoduje, że pozostałe media nie mają dostępu do informacji. Problematyczne są także zasady obowiązujące w klubach, które sprzyjają bliskim relacjom polityków, biznesmenów z dziennikarzami oraz pozwalają na kontrolę nad informacją i czasem jej opublikowania. Wskazano jak historia klubów oraz ich organizacja i sposób działania wpływa na system medialny. Ostatni rozdział został poświęcony wolności prasy. Zaprezentowano krytyczne podejście do oceny wolności słowa w Japonii według Freedom House oraz wskazano kilka spraw sądowych związanych z mediami w Japonii. Wreszcie omówiony został japoński system medialnym w ujęciu prasoznawczym i ujęciu uwzględniającym strukturę własności mediów. Wskazano konsekwencje istnienia klubów prasowych, czyli m.in dużą przewidywalność i tendencyjność prasy oraz marginalizowanie mediów alternatywnych. W efekcie japońskie media nie kształtują w pełni dyskursu politycznego i nie monitorują poczynań rządu, co jest podstawową funkcją mediów w państwie demokratycznym.

The broad objective of this study is to present media system in Japan and particularly one of its main elements: reporters clubs. The main idea is that those organizations constrain the freedom of expression and information flow. Three theories were adopted to analyze Japanese media system: models of media and politics shaped by D. Hallin and P. Mancini, theories of the press created by F. Siebert, T. Peterson and W. Schramm as well as G. Hofstede’s culture dimensions. The study presents the main features which distinguish Japanese media system from others systems. The thesis include detailed description of the reporters clubs, which are news-gathering association having exclusiveness for official information collected from political, business and public institutions. Only a few news organizations, which belong to Japan Newspaper Publishers and Editors Association are allowed to have their reporters in the club. In consequence remaining media, as well as foreign media, do not have access to the information. Internal club rules allow closed relationship between reporters and politicians. The latters also decide when and how their information is published. It was also indicated how the history of reporters clubs and their organization rules affect media system. The last chapter concerns freedom of the press. It contains critical analysis of Freedom House’s evaluation of the press freedom in Japan and shows some court cases which involved Japanese media. Through press studies and ownership structure, the study presents Japan media system and indicates the consequences of reporters clubs existing. These are: predictable and biased press and marginal nature of alternative media. In consequence, media of Japan does not create a political discourse and does not supervise government actions.