Between mask and face. The phenomenon of the presence of masks in the theater of Edward Gordon Craig, Wsiewołod Meyerhold and Tadeusz Kantor to the cultural tradition

Mask is a cultural phenomena, whose description requires questions about its purpose and functions. Mask always refers to something beyond itself and its existence is always associated with thinking about the man - a masked. This means that the analysis of the mask in this work focuses on her relationship with a man, which has its source in the essence of the phenomenon. In relation to the theater I am particularly interested character actor - as a disguised, but also as the creator of the mask. First, I describe and analyze the etymology of the word and selected the possibility of thinking about the mask in culture. Because this work deals with the phenomenon of the presence of masks in theater in the first chapter I point only ones among the many cultural traditions, where you can find the source of the presence of theatrical masks. Then I make a brief characterization of the presence and functioning of this mysterious object in the ancient theater, the ritual of Dionysus and the Japanese theater. Tradition, derived from the ritual had a significant impact on the revival of the mask in the late nineteenth and twentieth centuries. In the next stage, turn to a detailed analysis of the mask in the context of thinking about the actor in the theater of the early twentieth century. The tradition of masks in modernism leads to breakthrough ideas übermarionette Craig, Meyerhold's world through rebirth and death, until the Theatre of Death by Kantor . All of these examples the presence of masks on the stage due to the desire of a new actor. It turns out that the actor's primary task is to mask Thanks to actor can forget about their own character, and focus on the persona. With the help of a mask prevails over emotions, begins to think about, so important to the theater, gesture and body movement. Finally, through a mask can make present what is past and what the current reality is not what physically exists. The phenomenon of the presence of masks in theater artists listed indicates the formation of the new forms of acting. My goal was to point out that all these forms are continuous expression of the desire to create new entities - human imperfection complementary. All these structures are also an expression of the same needs, what every we still create and establish a new mask - the need for self-determination.

Maska należy do tych fenomenów kulturowych, których opis wymaga nieustannego pytania o jej cel i funkcje. Zawsze odsyła do czegoś poza sobą samą i stale jej istnienie łączy się z myśleniem o człowieku – o zamaskowanym. Oznacza to, że analiza maski w tej pracy dotyczy głównie jej relacji z człowiekiem, co, jak się okazuje, ma swoje źródło w istocie zjawiska.W odniesieniu do teatru szczególnie interesuje mnie postać aktora – jako zamaskowanego, ale również jako twórcę maski. Najpierw opisuję i analizuję etymologię słowa oraz wybrane możliwości myślenia o masce w kulturze. Ponieważ w pracy tej zajmuję się fenomenem obecności maski w teatrze w pierwszym rozdziale wskazuję tylko te, spośród wielu, tradycje kulturowe, w których można odnaleźć teatralne źródła obecności maski. Następnie dokonuję krótkiej charakterystyki obecność i funkcjonowania tego tajemniczego przedmiotu w teatrze antycznym, w rytuale związanym z Dionizosem oraz w teatrze japońskim. Tradycja, wywiedziona z rytuału miała istotny wpływ na swoiste odrodzenie maski w końcu XIXi w XX wieku. W kolejnym etapie przechodzę do szczegółowej analizy maski w kontekście myśleniao aktorze w teatrze początku XX wieku. Tradycja maski w modernizmie wiedzie od przełomowej idei nadmarionety Craiga, poprzez Meyerholdowski świat odradzania i obumierania, aż do Kantorowskiego Teatru Śmierci. Wszystkie te przykłady obecności maski na scenie teatru wynikają z pragnienia nowego aktora. W obliczu wszystkich prób urzeczywistnienia idei nowego aktora, okazuje się, iż jego podstawowym zadaniem jest maska. Dzięki niej bowiem aktor może zapomnieć o własnej postaci,a skupić się na personie. Z pomocą maski panuje nad emocjami, zaczyna myśleć o, tak ważnym dla teatru, geście i ruchu ciała. Wreszcie, poprzez maskę może uobecniać to, co minione i to czego w aktualnej rzeczywistości nie ma, co fizycznie nie istnieje. Fenomen obecności maski w teatrze wymienionych artystów wskazuje na proces kształtowania się nowych form aktorstwa. Moim celem było wskazanie, że wszystkie te formy (nadmarioneta Craiga, figury woskowe Meyerholda, manekiny i przedmiotowe konstrukcje Kantora) są nieustannym wyrazem pragnienia stwarzania nowych bytów – dopełniających niedoskonałość człowieka. Wszystkie te konstrukcje stanowią także wyraz tej samej potrzeby, jaka każde nam wciąż tworzyć i zakładać nowe maski – potrzeby dookreślania własnej tożsamości.