Homo Ludens - analysis and critique of the concept of play as the foundation of culture

In this paper I try to thoroughly inspect the theories of Johan Huizinga and Roger Caillois, supplemented with Anna Zadrożyńska's ethnological elaboration upon them and - at times - my own remarks. In the first chapter I focus on play par excellence, establish its essential characteristics and summarize definitions. The following part contains extensive analysis of categories proposed by Caillois, in the process inspecting the types of ludical impulses by which individuals and societies are driven. Third chapter contains research into words for play across different languages, giving insight into implicit evaluations present in them. Fourth, pace Huizinga, finds the ludical impulses in different cultural manifestations commonly not associated with play. Fifth captures the evolution of ludism throughout history, as seen by Huizinga, Caillois and Zadrożyńska. In the sixth chapter I present Robert Anchor's and Jacques Ehrmann's critique of theories outlined earlier, followed by a short summary in the final, seventh, part.

W ramach tej pracy pragnę w drobiazgowy sposób przyjrzeć się teoriom Johana Huizingi i Rogera Caillois, uzupełniwszy je o etnologiczny rys Zadrożyńskiej, a w niektórych miejscach - spostrzeżenia własne. W rozdziale pierwszym skupię się na zabawie par excellence, ustalając jej cechy istotne i przytaczając definicje. Drugi rozdział zawiera analizę kategorii zaproponowanych przez Caillois, w ramach próby ustalenia typów impulsów ludycznych jakie mogą kierować jednostkami i zbiorowościami. Trzecia część poświęcona jest miejscu, jakie zabawom wyznaczają konkretne języki naturalne, za pomocą horyzontów lingwistycznych dając wgląd w wartości danych wspólnot językowych. W czwartym rozdziale wymieniam dostrzeżone przez Huizingę ślady ludyzmu w rozmaitych przejawach życia społecznego, których charakter nie jest w sposób oczywisty zabawowy. Piąty dział uchwytuje chronologiczny porządek w jakim Huizinga, Caillois i Zadrożyńska postrzegają rozwój sfery ludycznej, co w szkicowy sposób uzupełniam własną próbą analizy zjawisk późniejszych w ramach wprowadzonych wcześniej konstrukcji teoretycznych. W części szóstej znajdują się argumenty polemiczne wysunięte przez Jacques Ehrmanna i Robert Anchora, domknięte krótkim podsumowaniem w finalnej części siódmej.