Zmiany zębowe i szkieletowe po zastosowaniu wewnątrzustnego aparatu do dystalizacji Distal Driver : badanie pilotażowe

Tekst równolegle w j. pol i j .ang. Bibliogr. s. 710-711

Wstęp. Niedobór miejsca w górnym łuku zębowym będący często konsekwencją przedwczesnej utraty zębów trzonowych mlecznych, wskazuje na konieczność dystalizacji przemieszczonych mezjalnie stałych pierwszych zębów trzonowych. Dostępnych jest wiele metod uwzględniających użycie aparatów zewnątrzustnch bądź różnego typu aparatów wewnątrzustnych. Podczas gdy aparaty zewnątrzustne dostarczają znacznej, lecz przerywanej siły, aparaty wewnątrzustne działają wywołując średnie poziomy sił nawet przy braku współpracy ze strony pacjenta. Cel badania. Celem badania była ocena efektywności wewnątrzustnego stałego aparatu (Distal Driver) opartego na otwartej sprężynce NiTi oraz standardowej jednostce kotwiącej w dystalizacji pierwszych zębów trzonowych szczęki oraz jego wpływu na struktury szkieletowe i zębowe. Materiał i metoda. Grupa badawcza składała się z 6 pacjentów w wieku dziecięcym demonstrujących dystalną relację zębów trzonowych (jednostronnie lub obustronnie) w zakresie przynajmniej ½ jednostki. Mezjalnie przemieszczone zęby trzonowe zdystalizowano aparatem „Distal Driver” wywierając siłę 150g przez okres 3-4 tygodni. Zakotwienie uzyskano stosując przerzut podniebienny cementowany do pierwszych zębów przedtrzonowych oraz wzmocniony guziczkiem podniebiennym na wzór aparatu Nance. Przed leczeniem oraz po zakończeniu dystalizacji wykonano dokumentację w postaci modeli, zdjęć cefalometrycznych, zdjęć pantomograficznych oraz zdjęć fotograficznych wewnątrzustnych. Dystalizacja pierwszych zębów trzonowych oraz zmiany w położeniu zębów jednostki kotwiącej zostały ocenione na modelach cyfrowych otrzymanych na podstawie skanu modeli gipsowych. Pomiaru dystalizacji oraz zmian w pionowym położeniu zębów trzonowych dokonano na zdjęciach cefalometrycznych. Wyniki. Analiza modeli wykazała dystalizację pierwszych zębów trzonowych szczęki w zakresie od 1,25 mm do 6,18 mm oraz mezjalizację zębów przedtrzonowych włączonych do jednostki kotwiącej wielkości od 0,46 mm do 5,55mm. Zgodnie z analizą cefalometryczną uzyskano od 0,9mm do 5,6mm dystalizacji pierwszych zębów trzonowych kosztem od 0.5mm do 3.7mm mezjalizacji zębów przedtrzonowych. Odnotowano także dystalne nachylenie pierwszych i drugich zębów trzonowych z jednoczesnym mezjalnym nachyleniem pierwszych zębów przedtrzonowych. Wnioski. Aparat “Distal Driver” stanowi efektywną metodę dystalizacji pierwszych zębów trzonowych szczęki, jednak jego działaniu często towarzyszą efekty uboczne w postaci dystorotacji tych zębów oraz mezjalnego nachylenia zębów przedtrzonowych jednostki kotwiącej. W celu uzyskania pożądanych rezultatów wskazana jest uważna kontrola utraty zakotwienia.

Introduction. Loss of space in the maxillary arch is a frequent consequence of early loss of deciduous molars indicating distalisation of the mesialised molar tooth. A number of methods using either extra-oral appliances or intra oral appliances of various types have been suggested. While extra-oral appliances exert a high but intermittent force many of the intraoral ones deliver a modest, though constant, force and demands no patient cooperation. Aim of study. To investigate the effect of an intra-oral fixed appliance (Distal Driver) based on a NiTi spring incorporating also a standardised anchorage unit on the position of the maxillary first molar as well as on the facial skeleton and the dentition in general. Material and methods. The experimental group comprised 6 child patients exhibiting a distal molar relationship (Unilateral or Bilateral) of at least ½ premolar unit. The mesialised molars were distalised by means of a “Distal Driver” exerting a force of 150 gm for a period of 3-4 weeks. Anchorage was created by a fixed modified palatal bar cemented on the premolars supporting an acrylic palatal button ad modum Nance. The clinical situation was recorded before and after molar distalisation by means of study casts, cephalograms, panoramic radiographs as well as intra-oral photographs. The distalisation of the molars as well as the effect on anchorage teeth was quantitated on digital models derived from the plaster casts. Evaluation of the observed distal and vertical changes in molar position was performed on the lateral cephalogram. Results. Cast analysis showed a clear distalising effect on the maxillary first molars ranging from 1.25 mm to 6.18 mm as well as mesial movement of the premolar anchorage teeth from 0.46 mm to 5.55mm. The cephalometric analysis revealed a first molar distalisation of 0.9 mm to 5.6 mm though again with a mesial movement of the first premolar varying from 0.5 mm to 3.7 mm. A clear distal tipping of the first and second molars simultaneously with a mesial tipping of the first premolars was also recorded. Conclusion. The Distal Driver constitutes an efficient method of maxillary molar distalisation though is often accompanied by a distal rotation of these teeth and a mesial tipping of the anchorage premolars. Careful monitoring of anchorage loss is necessary if good results are to be achieved.