Rozmowa dotyczy zapomnianej formacji polskiego kina. Termin "kaligrafowie" zaproponował w latach 70. XX w. weteran ruchu DKF-ów Mikołaj Wojciechowski (prowadził najważniejszy i najstarszy w Polsce DKF "Zygzakiem"). Filmy formacji "kaligrafów" cechowała dbałość o warsztat filmowy i poszukiwanie nowych form wypowiedzi. Bardzo ważne w tych filmach było odejście od modelu literackiego, skupienie się przede wszystkim na obrazie, ekspresji, dźwięku, montażu. Słowa w filmach "kaligrafów" są używane w kontekście obrazu, nie w formie publicystycznej (co cechowało ówczesny dokument, zwłaszcza ten nastawiony na opis prawdy o "świecie nieprzedstawionym"). Bardzo istotne było odejście od powszechnej wówczas funkcji filmu, który miał opisywać totalitarną rzeczywistość kraju, danie świadectwa czasom. "Kaligrafowie" postrzegają film jako odkrycie, prowokację, eksperyment, komunikat w pełni artystyczny. Bardzo istotnym aspektem formacji "kaligrafów" jest współpraca z artystami z pola sztuk wizualnych, przede wszystkim z Warsztatem Formy Filmowej. Wybrani twórcy z pola sztuk wizualnych byli wówczas związani z łódzką Szkołą Filmową, m.in. Wojciech Bruszewski, Józef Robakowski. Był to jedyny moment w historii polskiego kina, kiedy twórcy próbowali zwerbalizować problemy związane z kwestiami formy filmowej oraz wprowadzać teoretyczne intuicje w praktykę filmową. Do formacji "kaligrafów" można zaliczyć m.in. Wojciecha Wiszniewskiego, Bogdana Dziworskiego, Andrzeja Barańskiego, Piotra Andrejewa, Wojciecha Bruszewskiego, Piotra Szulkina, Ryszarda Waśko, Bogdana Górskiego, Zbigniewa Rybczyńskiego.

The interview deals with a forgotten group in Polish cinematography. The term "calligraphers" was coined in the 1970s by a veteran of Polish film club movement - Mikołaj Wojciechowski (he run the eldest and the most important film discussion club in Poland - "Zygzakiem"). Calligraphers' films were characterised by great attention to detail and a search for new forms of expression. What mattered in those films was the departure from the literary model, and instead focusing on the image, expression, sound and the film editing process. The words in the films of the Calligraphers are used in the context of the image, and not as an element of journalism (which was then typical in documentaries, especially those attempting to describe the truth about "the world not shown"). It was very important to move away from the then common function of films of the time, which was to describe the totalitarian reality of the country, and give testimony of the period. Calligraphers perceive film as a discovery, provocation, an experiment, a fully artistic form of communication. A very important aspect of the group was the cooperation with artists from the visual arts, above all with the Workshop of the Film Form (Warsztat Formy Filmowej). A number of artists from visual arts were at the time co-operating with the National Film School in Łódź, among them Wojciech Bruszewski, Józef Robakowski. It was the only moment in the history of Polish cinema, when film makers where trying to express the problems connected with the question of film form and introduce theoretical intuitions into the practice of making films. Artists who belonged to the Calligraphers group include Wojciech Wiszniewski, Bogdan Dziworski, Andrzej Barański, Piotr Andrejew, Wojciech Bruszewski, Piotr Szulkin, Ryszard Waśko, Bogdan Górski, Zbigniew Rybczyński.